«Μα Τζακ μου… εδώ δεν μιλάμε για θεραπεία, αλλά για μια απλή μετατόπιση σωματοποιημένου άγχους…»
«Δηλαδή;», ρώτησε τον γιατρό ξύνοντας το κεφάλι του.
«Ναι ακριβώς εκεί που ξύνεις. Από το στομάχι, μετατοπίστηκε στο κεφάλι σου».
Ο Τζακ ξεφύσησε, γουρλώνοντας τα μάτια. «Και γιατρέ…πότε θα σταματήσει να μετατοπίζεται;»
«Όταν αποφασίσεις εσύ».
Χμ… μάλλον όταν αποφασίσεις εσύ κάθαρμα που για κάθε ώρα τσεπώνεις ογδόντα ευρώ…, σκέφτηκε σμίγοντας τα φρύδια του.
«Τι έγινε Τζακ; Γιατί με κοιτάζεις πάλι συνοφρυωμένος; Πάλι δεν με πιστεύεις;»
«Όχι… όχι γιατρέ», έκανε ψεύτικα «…δεν υπάρχει πρόβλημα…απλά…νομίζω ότι είμαι καλύτερα και θέλω να σταματήσουμε τις συνεδρίες».
«Τζακ, αγόρι μου, πάλι τα ίδια; Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Δεν είσαι έτοιμος ακόμα. Πρέπει να με εμπιστευτείς. Λες το ίδιο πράγμα σε κάθε επίσκεψη εδώ και οκτώ χρόνια.»
«Α έγιναν οκτώ χρόνια τώρα… κι εσύ μη προσπαθείς να με βγάζεις τρελό κάθε φορά για να παίρνεις το πακετάκι σου!»
«Τζακ, άστα…