Είναι κι εκείνο το μπλε της άγουρης νύχτας

Που ενώνεται με την άκρη της θάλασσας

και μπλέκει τα μυστικά του ουρανού και του νερού…

Είναι κι εκείνο το μεταλλικό φεγγάρι,

λεπίδα κοφτερή στην άκρη του ματιού

Είναι κι εκείνο το ανικανοποίητό μου

που ησυχία δεν βρίσκει ούτε στη γη,

ούτε στη θάλασσα, ούτε στον ουρανό

και γεννά μόνο ηδονές ποιητικές…

Ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου να τις γράψω

Μα φοβάμαι μην ακουστούν οι ψίθυροι της πένας

Και ξυπνήσουν την ύπαρξή μου.

Ο αέρας γύρω μυρίζει δάκρυα καταπιεσμένων πόθων

Κι εκείνος ο έρωτας και το πάθος που έρχονται για λίγο

Κι έπειτα δραπετεύουν απ’ τις ζωές μας

και μένουν για πάντα άπιαστα…

Τι να την κάνει αυτή τη θηλυκή τη φύση,

πουθενά δε χωρά

Και πουθενά δεν ορίζεται.

Κι αυτή η σελήνη όσο γεμίζει, με τραβάει απ’τα μαλλιά

να κοιτάξω μια πίσω και μια μπρος.

Να δω τι έκανα και τι…