(απόσπασμα από το διήγημα)

(…) Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από την τελευταία μου ονειροπόληση. Δεν έχω καταφέρει να μεταφερθώ στη σκάλα, στην πόρτα και στο λιβάδι. Νομίζω ότι αρχίζουν να ελέγχουν και το μυαλό μου πλέον. Νομίζω ότι αρχίζω να τρελαίνομαι και ότι αυτό ακριβώς είναι που θέλουν.
«Σάρον!»
Σκέφτομαι, σπάω το κεφάλι μου, να βρω τρόπο να τους σταματήσω. Συνεχίζω να πηγαίνω στη δουλειά, να παρακολουθώ αθώους πολίτες μέσα στα σπίτια τους, να καταδίνω, να πίνω τον απαίσιο χυμό, να μαλώνω με τον χοντρό επιστάτη της World Peace…
«Σάρον, με ακούς; Δεν με ακούει γιατρέ. Έχει χάσει επαφή πάλι».
Δεν υπάρχει κανείς να με βοηθήσει, γιατί δεν υπάρχει κανείς που να μπορώ να εμπιστευτώ. Η μόνη λύση, είναι να ρισκάρω εντελώς τη ζωή μου ή -ακόμα χειρότερα- να ρισκάρω να με επαναφέρουν σε αυτό το πράγμα που ονομάζουν “ζωή” και να με τοποθετήσουν και πάλι σε κάποια θέση της εταιρίας. Ίσως μάλιστα να με αναγκάζουν να κάνω χειρότερα πράγματα από αυτό που κάνω τώρα. Ίσως να με επαναφέρουν και, χωρίς να μου εφαρμόσουν βελτιώσεις, να με καταντήσουν ένα φάντασμα, να ζω κι εγώ στους υπονόμους. Ίσως…
«Πόσα μιλιγκράμ φαινοθιαζίνης τής χορηγούμε;»
Θα το ρισκάρω. Αξίζει να το ρισκάρω. Θα μπω στον κεντρικό θάλαμο με κίνδυνο της ζωής μου για να φτάσω το reset. Πρέπει να πατήσω το reset. Πρέπει να σβήσω διαπαντός αυτό το σάπιο σύστημα. Πρέπει να το κάνω.
(…)

Ευλαμπία Τσιρέλη

Βρείτε ολόκληρο το διήγημα στο νέο βιβλίο “Χρόνειρα. Παράξενες Διηγήσεις & αδέσποτα ποιήματα”, που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.