Θαρρείς και οι καρδιές τους να μικραίνουν

άλλο το φως δεν το αντέχουν,

ζούνε ανάμεσα στις γρίλιες,

μια κρύβονται, μια βγαίνουν.

Ποτέ δεν ξέρεις πώς μοιάζουνε στ’ αλήθεια,

-σκιάζουν τα μάτια για να δουν

η καθαρότητα τους προκαλεί μια ασίγαστη μανία.

 

Κι όλο πολύπλοκα νοήματα γυρεύουν,

να εξηγήσουν τη ζωή με κάτι λέξεις

που μυρίζουνε κενό.

 

Βρίσκουν ασθένεια σοβαρή στο πρόσωπό σου

όταν στο γέλιο και τα μάτια σου γελούν.

Κείνοι τα μάτια μισοκλείνουν και σουφρώνουν

στο χαμόγελο

που ‘ναι σφιχτό, αβέβαιο και φοβισμένο.

 

Κι ύστερα αρχίζουνε λογίδρια σοφίας,

πώς τόλμησες, μικρέ, κι επικαλέστηκες τη γνώση

πώς γίνεται να ξέρεις, να γνωρίζεις,

πώς γίνεται να διεκδικείς σοφία

να πεις για τη ζωή, να μάθεις για αγάπη,

για ουσία,

 

Εσύ,

 

πώς τον θεό τους πιάνεις στα τυφλά σου λόγια

εσύ, που δεν φοράς μαύρο μανδύα

που δεν λυγίζει ο λαιμός σου από τρανό σταυρό,

και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ εξάλλου,

ποιος σε όρισε να υψώσεις τη ματιά στον ουρανό;

 

Τρέμουν, στ’ αλήθεια, που το τόλμησες ν’ αφήσεις τα βιβλία,

τους νόμους, τους ανθρώπινους δεσμούς

και να κοιτάξεις ίσια πια στα μάτια

αυτό που τρέμουνε και λέν’ Δημιουργό.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.