Η δύναμη του ανθρώπου μετριέται στα τελευταία. Όταν γνωρίζεις πως είναι τελευταία. Πώς τα διαχειρίζεσαι, πώς τα δέχεσαι, πόσο μπορείς να αντέξεις. Το τελευταίο φαΐ της μάνας σου. Την τελευταία κουβέντα του πατέρα σου, το τελευταίο του κοστούμι. Το τελευταίο αντίο σε μια μεγάλη σχέση. Την τελευταία φορά που χτενίζεις τα μαλλιά σου ή βλέπεις και τα δυο στήθη σου στον καθρέφτη. Το τελευταίο καλοκαίρι με τον παππού. Την τελευταία φορά που μυρίζεις τον σκύλο σου.  Αλλά και πιο μικρά, όπως η τελευταία φορά που κοιμάσαι επίσημα στο πατρικό σου σπίτι. Κι έπειτα, η τελευταία φορά που κοιμάσαι στο εργένικο ή το φοιτητικό. Ο τελευταίος φραπές με τον φίλο πριν φύγει μετανάστης. Ή πολύ μεγάλα ‘τελευταία’ που εμείς δεν γνωρίσαμε, ευτυχώς. Η τελευταία φορά που κλείνεις την πόρτα στο μισογκρεμισμένο σου σπίτι, πριν μπεις στο φουσκωτό με άλλους διακόσιους. Η τελευταία φορά που βλέπεις την κούκλα σου καθώς την παρασέρνει το κύμα. Η τελευταία προσευχή σου.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.