Από την αυγή του ο άνθρωπος πασχίζει να χωρέσει το άκτιστο, το πνευματικό, στην ύλη. Το ιερό φως στη λαμπάδα και το καντηλάκι, την ευλογία στο λαδάκι, την αγιότητα στην εικόνα, τον Θεό στο κτίσμα, το αιώνιο στο σκήνωμα, την υπόσχεση στο δαχτυλίδι, την αλήθεια στο βιβλίο. Δεν ησυχάζει αν δεν ορίσει το αόριστο στα μέτρα του, αν δεν αγγίξει την απόδειξη, κι αισθάνεται γυμνός, απροστάτευτος αν του τα αφαιρέσεις όλα αυτά. Δύσκολο να στηριχθεί στο βλέμμα, στο αίσθημα και στη σιωπή. Δύσκολο να μη δείξει, να μη συγκρίνει. Θέλει να πάρει το ουράνιο να το χωρέσει στη χούφτα του σφιχτά, να μην του φύγει. Να είναι κι αυτό δικό του.
©Ευλαμπία Τσιρέλη
Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.
Evlampia Τsireli 