Inventor of the Isolator: Hugo Gernsback

Τετάρτη, 18 Μαρτίου, 2020

Σήμερα πήγαμε λίγο στο δάσος. Περπατήσαμε εκεί όπου δεν πατάει κανείς. Γέμισα τα πνευμόνια μου οξυγόνο. Έβγαλα από μέσα μου όλο τον αέρα της κλεισούρας του σπιτιού. Η ζωή στο δάσος συνεχίζεται κανονικά. Η φύση θεριεύει, σκάνε τα πρώτα μπουμπούκια, τα φυλλοβόλα αναγεννιούνται, οι πεταλούδες ρουφούν τους χυμούς των λουλουδιών και ζευγαρώνουν, τα πουλιά ενορχηστρώνουν τους πιο απίστευτους σκοπούς. Πώς μπορεί η φύση να είναι τόσο θρασύτατη, θα έλεγε κανείς. Η ανθρωπότητα να κινδυνεύει και η φύση να μην ενδιαφέρεται, να μην επηρεάζεται. Πραγματικά εξοργιστικό.

Η φύση θα είναι εδώ ακόμα κι όταν εμείς θα φύγουμε. Η φύση θα ζήσει καλύτερα χωρίς εμάς. Η φύση δεν ενδιαφέρεται, δεν λυπάται, ήταν εδώ πριν από μας και θα συνεχίσει να είναι μετά από εμάς. Με αυτές τις σκέψεις αφήνω το δάσος και κατηφορίζω σε ένα μικρό στενό.

Τις σκέψεις μου διακόπτει ένα γλυκό γάβγισμα. Είναι ένας όμορφος γερμανικός ποιμενικός πίσω από μια καγκελόπορτα. Σταματώ να τον κοιτάξω λίγο στα μάτια. Δεν γαβγίζει πια. Κοιτάζω πολύ βαθιά στα μάτια του. Νιώθω την άγρια φύση του. Μου φωνάζει να τον ακολουθήσω. Θέλει να μου δείξει τη γειτονιά μας σε 50 χρόνια – μετά από μια ενδεχόμενη εξαφάνιση του ανθρώπου ή εγκατάλειψη των μεγάλων πόλεων.

Το ρέμα έχει φουσκώσει και έχει καταστρέψει τα τσιμέντα. Το πράσινο έχει επεκταθεί σε μια ζούγκλα που πνίγει τις ψηλές πολυκατοικίες. Στις ταράτσες φωλιάζουν πουλιά. Τα χελιδόνια έχουν καταλάβει όλα τα μπαλκόνια, κανείς δεν είναι εκεί πια να χαλάσει τις φωλιές τους. Αναγνωρίζω δεκάδες νέα είδη δέντρων, μερικά διαπερνούν με τους χοντρούς κορμούς τους σπίτια και ορόφους, μπλέκονται σε κάγκελα, πνίγουν αυτοκίνητα και παρατημένα ποδήλατα, πινακίδες και φανάρια. Αναρριχητικά φυτά και κισσοί καταπίνουν κάθε στύλο και σίδερο. Κανένα ίχνος μετάλλου δεν φαίνεται πια. Το μπετόν είναι καλυμμένο από ένα παχύ στρώμα βρύων που μέσα του φιλοξενεί έντομα σε αφθονία. Ζώα, μικρά και μεγάλα, σκίουροι μέχρι αγελάδες, και κάποια άγρια ζώα όπως λύκοι και αρκούδες, ζουν, κυνηγούν, διεκδικούν μια ζεστή φωλιά να γεννήσουν, μέσα σε κάποιο σχολείο, δημόσια υπηρεσία ή καφετέρια.

Ένα ακόμη γάβγισμα με επαναφέρει στην πραγματικότητα, που δεν είναι λιγότερο φαντασιακά παρατραβηγμένη: Ένας ιός απειλεί την ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει κανείς στον δρόμο να μου αποδείξει το αντίθετο.

Επιστρέφω στο σπίτι για να συνεχίσω να τροφοδοτώ την πραγματικότητα. Την καθημερινότητά μου. Ψήνω ένα κέικ. Το φαγητό φτιάχνει τη διάθεση, δημιουργεί ατμόσφαιρα κανονικότητας και θαλπωρής. Συνεχίζω τις δουλειές. Εκκρεμότητες. Κάποτε με άγχωναν. Τώρα είναι πολυτέλεια να έχεις με κάτι να ασχοληθείς, να σηκώνεσαι το πρωί και να έχεις ένα πρόγραμμα. Μόνο για την κάθε ημέρα όμως. Έχω πάψει να βγάζω μακροπρόθεσμα προγράμματα.

Ένα e-mail με ενημερώνει ευγενικά πως οι πτήσεις μου, για ένα πολυπόθητο ταξίδι που είχα οργανώσει, ακυρώθηκαν. Δεν νιώθω τίποτα, δεν αντιδρώ. Προέχουν άλλα.

Μέσα στο σπίτι όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Ποιος ξέρει πόσο θα χρειαστεί να μείνουμε μέσα. Έχω αρχίσει και παρατηρώ λεπτομέρειες που δεν πρόσεχα άλλοτε. Θα ήθελα να κάνω κάποιες αλλαγές. Κάθε σχέδιο και κάθε πλάνο όμως λιγάκι μαζεύεται μόλις ξεμυτίσει από τη φαντασία, σαν τις κεραίες του σαλιγκαριού μόλις τις ακουμπήσεις. Όλα έχουν κεφαλή τους το “αν” και το “εφόσον”.

Είναι καλή η επαφή με τη φύση. Κατανοείς τη θέση σου στον κόσμο. Δέχεσαι ευκολότερα την αλλαγή. Τη ζωή και τον θάνατο. Την παρακμή και την αναγέννηση.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.