Inventor of the Isolator: Hugo Gernsback

Τετάρτη, 25 Μαρτίου, 2020

Έχουν περάσει πολύ γρήγορα οι μέρες, ομολογουμένως. Έχω βαλθεί να ξεμπερδέψω με όλες τις εκκρεμότητες και σχεδόν τα έχω καταφέρει. Η μάχη μου με τον χρόνο συνεχίζεται, δεν μου επιτρέπω να ξεκουραστώ ακόμα, τουλάχιστον πνευματικά. Πώς θα μπορούσα άλλωστε. Νομίζω πως έχω βαλθεί να κρατώ τον εαυτό μου απασχολημένο διότι αν σταματήσω και κοιτάξω το ταβάνι, θα είναι ολέθριο.

Πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε. Δεν μου έχει περάσει ακόμα η ιδέα του αντίθετου. Στα social media μαίνεται πόλεμος. Η παραπληροφόρηση, ο τρόμος και η συνωμοσιολογία δίνουν και παίρνουν. Στην αρχή θύμωνα, τώρα όμως βλέπω καθαρά. Είναι ασύλληπτα τα γεγονότα, ο κόσμος δεν θέλει να τα πιστέψει. Δημιουργούν μύθους για να πείσουν τους εαυτούς τους πως ζουν έναν μύθο. Η ανθρώπινη διάνοια είναι περιορισμένη. Αν δεχτεί τα μεγέθη ενός προβλήματος χωρίς να μπορεί να το επιλύσει, επέρχεται ένα νοητικό και ψυχικό βραχυκύκλωμα από το οποίο είναι αδύνατον κανείς να λυτρωθεί. Η συνωμοσιολογία δηλαδή είναι μια τελευταία σανίδα σωτηρίας για να αρνηθούμε ότι αυτό που ζούμε είναι αληθινό και είναι αυτό ακριβώς που φαίνεται. Ας είναι, αν είναι να γλιτώσουν κάποιοι την τρέλα…

Συνεχίζουμε να ψωνίζουμε με μάσκες και γάντια. Έχουμε απαγόρευση κυκλοφορίας, στέλνουμε πλέον ένα μήνυμα στην Πολιτική Προστασία και επιλέγουμε έναν αριθμό για να δηλώσουμε για ποιον λόγο θα βγούμε από το σπίτι. Έχω μάθει για ένα δύο κρούσματα στον κύκλο των fb friends, προσπαθούμε να κατανοήσουμε πώς συμπεριφέρεται ο ιός, μετράμε πιθανότητες, ηλικίες, ιατρικά ιστορικά.

Προσπαθώ να κρατώ ψηλά το ηθικό των μαθητών μου επιφορτίζοντάς τους με το χρέος της καταγραφής των γεγονότων και της έκφρασης των συναισθημάτων τους. Όντως θεωρώ χρέος των συγγραφέων και των ιστορικών να καταγράψουν τα πάντα από όλες τις πλευρές.

Έχω φτιάξει διάφορα καλούδια στο σπίτι, το φαγητό είναι μεγάλη χαρά. Επίσης, ο μυρωδάτος καφές, το ζεστό μπάνιο και το διαρκές διάβασμα και γράψιμο. Και η μουσική. Είχα καιρό να τα απολαύσω αυτά τόσο άπλετα.

Αν λυγίζω; Ναι λυγίζω συχνά, κάποιες νύχτες νιώθω έναν λυγμό που φωνάζει “τι κρίμα να το πάθουμε αυτό”, και τον καταπίνω γιατί τι νόημα έχει. Καμιά φορά ξυπνάω μέσα στη νύχτα και κοιτάζω το ταβάνι για δυο ή τρεις ώρες κι εκεί μέσα σκέφτομαι κυριολεκτικά τα πάντα. Από την παιδική μου ηλικία μέχρι την εξερεύνηση του διαστήματος. Οι μεταμεσονύκτιες σκέψεις μπορούν να σε τρελάνουν. Είναι υπερβολικές, αδιάκοπες, αχανείς και ασυνάρτητες.

Λύγισα και όταν συνάντησα τον αδερφό μου σήμερα, μετά από σχεδόν τρεις μήνες που είχα να τον δω, και δεν μπόρεσα να τον αγκαλιάσω. Φορούσε μάσκα, κρατήσαμε δυο μέτρα απόσταση στην είσοδο της πολυκατοικίας και μιλήσαμε λίγο. Κατάπια έναν τεράστιο κόμπο και μια παγωμάρα απλώθηκε στο στήθος μου μαζί με μια σκέψη πολικού τρόμου: “κι αν ζούμε έτσι στο εξής;”

Αύριο ελπίζουμε να ζεστάνει λίγο ο καιρός, να ζεστάνουμε λίγο κι εμείς. Ίσως βγω για λίγη άσκηση, το σώμα μου έχει πιαστεί. Μόνο η βόλτα στη φύση μου λείπει από το έξω. Τίποτα άλλο.

Και σήμερα θα αποκοιμηθώ με την ίδια αίσθηση, με την ίδια σκέψη, ότι το πρωί ίσως ξυπνήσω από το πιο απίστευτο όνειρο που έχω δει ποτέ, ότι ένας ιός, λέει, απειλούσε την ανθρωπότητα και ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας για 14 μέρες. Και πάλι θα μου λένε, “α, ρε Ευλαμπία τι όνειρα είναι αυτά που βλέπεις, φταίνε τα βιβλία που διαβάζεις”.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.