Inventor of the Isolator: Hugo Gernsback

Δευτέρα, 27 Απριλίου, 2020

Οδεύοντας προς την “απελευθέρωσή” μας, δεν είναι ψέμα πως όλοι νιώθουμε αρκετά ξαλαφρωμένοι, όμως και επιφυλακτικοί, φοβισμένοι. Τίποτα δεν θα είναι ξανά ίδιο -τουλάχιστον για ένα εύλογο χρονικό διάστημα.

Πολλοί αναθεωρήσαμε σχέσεις, φιλίες, ακόμα και πεποιθήσεις αυτή την περίοδο του εγκλεισμού. Άλλοι άλλαξαν φιλοσοφία ζωής, ακόμα και κοσμοθεωρία. Πολλοί είναι εκείνοι -εκτός από αυτούς που μιλούσαν έτσι από πριν- που στράφηκαν σε θεωρίες συνωμοσίας για να εξηγήσουν το δυσάρεστο, την αναπάντεχη και παράξενη συμφορά. Εξηγούμε δηλαδή το παράξενο -τη συνθήκη ενός θανατηφόρου ιού που πλήττει την ανθρωπότητα εν προκειμένω- με παράλογα σενάρια. Λίγο-πολύ, τα ακούσαμε όλοι: 5G, Bill Gates, εβραιομασώνοι, ντρόουνς, τσιπάκια, κατασκευασμένοι ιοί, θανατηφόρα εμβόλια, ερπετοειδείς πράκτορες και κυβερνήσεις (!), γαλαξιακοί πόλεμοι (!). Μια σύγχρονη μορφή αλλόκοτης μυθοποιίας.

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο φυσικά, είναι αρχέγονο. Η συνωμοσιολογία είναι διαχρονική. Κρατά τη σκούφια της από την αυγή της ανθρωπότητας. Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο όταν ο άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει ή φοβάται υπερβολικά να αποδεχτεί και να αντιμετωπίσει μια κατάσταση, προσπαθεί να την εξηγήσει με τέτοιον τρόπο που του επιτρέπει να αισθανθεί ανώτερος, επαναστάτης, αντιστασιακός -ικανός δηλαδή να τη νικήσει. ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΤΑΙ. Ο βαθμός της διαστρέβλωσης και της αντιστροφής της κατάστασης, των ρόλων και των ευθυνών είναι τόσο μεγάλος, που αφήνει μετέωρους τους υπόλοιπους να κοιτάζουν με ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ στα μάτια.

Φυσικά πρόκειται για την εύκολη λύση, που δεν είναι όμως λύση εν προκειμένω δυστυχώς. Η λύση είναι να μελετήσουμε, να κατανοήσουμε, να διασταυρώσουμε και, το πιο δύσκολο, να αναθεωρήσουμε, να αποδεχτούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και να την αντιμετωπίσουμε με λογική και ωριμότητα.

Συνωμοσιολόγοι υπάρχουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και μορφωτικά επίπεδα, και όλοι έχουμε υπάρξει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ίσως το θέμα να είναι βαθύτερο, ψυχολογικό. Να πατάει στο προφίλ “εγώ είμαι καλύτερος και εξυπνότερος, δεν μπορεί κανείς να με κοροϊδέψει”, στην αίσθηση δηλαδή της υπεροχής και στην υπεροψία που από κάτω της κρύβει φυσικά την αίσθηση της ανεπάρκειας και το αίσθημα το φόβου.

Η καλλιέργεια του προφίλ “είμαστε καλύτεροι, εξυπνότεροι, εκλεκτοί”, ξεκινάει από την οικογένεια, όταν ένα παιδί μεγαλώνει με γονείς που είναι “καλύτεροι από τον γείτονα” και το παιδί τους είναι “το ομορφότερο, καλύτερο, εξυπνότερο από τους συμμαθητές του” και η οικογένεια γενικά είναι “ανώτερη και εκλεκτή”. Στο μοτίβο αυτό πατάει ακόμα και ο εθνικισμός φυσικά, αλλά και ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός.

Η μελέτη και αγάπη για γνώση προϋποθέτει μιας κάποιας μορφής ταπείνωση. “Δεν γνωρίζω, θέλω να μάθω, να γίνω καλύτερος”. Όμως, αν είμαι ήδη καλύτερος, γιατί να διαβάσω; Ή “θα διαβάσω μόνο αυτό που συμφωνεί με αυτό που λέω εγώ γιατί εγώ ξέρω”. Ταπείνωση και σεμνότητα επίσης προϋποθέτει και το να αποδεχτώ πως κάποιος είναι καλύτερος από μένα και ξέρει καλύτερα.

Δεν γίνεται ωστόσο να έχουμε μπει στον 21ο αιώνα, να μεγαλώνουμε παιδιά του 21ου αιώνα και να λέμε ότι “ένας σαυράνθρωπος κινεί τα νήματα στον πλανήτη”. Μπορούμε να ανησυχήσουμε ότι ο πλούτος έχει συσσωρευτεί στα χέρια λίγων, ναι, μπορούμε να κατηγορήσουμε τον καπιταλισμό, την κοινωνική ανισότητα, τον πόλεμο, να αγωνιστούμε ενάντια σε αυτά, να υπερασπιστούμε τους αδύναμους, να μην ψηφίζουμε επικίνδυνους κυβερνήτες. Όπως βλέπετε, η πραγματικότητά μας είναι αρκετά ακραία και περιλαμβάνει ουκ ολίγα “τέρατα” ήδη. Δεν θέλουμε άλλα.

Επιστρέφοντας στο ψυχολογικό υπόβαθρο της οικογένειας -και δεν αναφέρομαι μόνο στην ελληνική οικογένεια βέβαια-, ίσως το αίσθημα της συλλογικότητας και της ταπείνωσης να είναι κάποια λύση. Ας μην είναι το παιδί μας “το καλύτερο”, ας μην προσπαθούν “να του κάνουν κακό όλοι επειδή το ζηλεύουν”, ας μην είναι η οικογένειά μας “η πιο εκλεκτή στη γειτονιά και στο χωριό”. Ας μην είναι το παιδί μας “εξυπνότερο από τον βλάκα τον δάσκαλό του”, ας μην είναι “ομορφότερο από τις φίλες του”, ας μην είναι “το μεγαλύτερο ταλέντο στο σχολείο”.

Ο μελλοντικός αυτός ενήλικας δεν θα μπορεί να κάνει φίλους, δεν θα μπορεί να αγαπήσει χωρίς να απαιτεί, δεν θα μελετά εις βάθος, δεν θα μπορεί να ακούσει τον άλλον με προσοχή και ενδιαφέρον, δεν θα αποδέχεται την ήττα και την απόρριψη και, μέχρι τα σαράντα του -αν η αίσθηση ανωτερότητάς του το αφήσει να κατανοήσει ότι έχει προβλήματα- θα μετρήσει πολλές ώρες ψυχοθεραπείας. Δεν θα είναι ποτέ πλήρης και ευτυχισμένος άνθρωπος. Πάντα θα αισθάνεται ότι κάποιος το κοροϊδεύει και θέλει το κακό του, ότι το υπονομεύουν, ότι του λένε ψέματα, ότι… κάτι του κρύβουν!

Η κοινωνία έχει διχαστεί σε “επιστήμονες” και “συνωμοσιολόγους” -αυτό είναι σίγουρα μια μεγάλη συνέπεια όσων ζούμε. Και μερικοί είμαστε χαμένοι. Τουλάχιστον να σωθούν τα παιδιά. Οι υπόλοιποι ας βρούμε το σθένος να βγούμε από τα σπίτια μας χωρίς να επιρρίπτουμε τις ευθύνες στα ερπετά και στους σιωνιστές.

Λένε ότι η οικογένεια είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και η κοινωνία μια μικρογραφία της ανθρωπότητας ολόκληρης. Ας δεχτούμε ότι μας βρήκε μια συμφορά και ότι όλοι προσπαθούμε να την ξεπεράσουμε. Ας αποφύγουμε τα ακραία συμπεράσματα στα όρια της παράνοιας. Δεν υπάρχουν μυστικοί διαγαλαξιακοί πόλεμοι. Οι πόλεμοι και οι “σαύρες” είναι μέσα μας. Είναι τα θηρία της ανθρώπινης υπεροψίας και της αίσθησης ανωτερότητας που, σε παγκόσμια κλίμακα, βρίσκονται πίσω από τα μεγάλα δεινά της ανθρωπότητας.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.