Ζεστή βραδιά
-έχω φορέσει ένα ριχτό φουστάνι-
θα δούμε τα Φτερά του Έρωτα για πρώτη φορά.
Ζηλεύω τις γύρω πολυκατοικίες,
έχουν όλη τη χαρά στο μπαλκόνι τους.
Τα ποτήρια γεμίζουν παγωμένη μπύρα.
Μια γάτα χαϊδεύεται στα πόδια μας,
μια νυχτερίδα περνά απ’ το φως της οθόνης
– γελάμε.
Βγάζω τα σανδάλια,
πατώ στα ζεστά χαλίκια.
Δίπλα μου, μια παρέα κοριτσιών
πλένουν σταφύλια
σε ένα σακουλάκι με νερό
– μοιράζονται το τσαμπί.
Μου χαϊδεύεις το χέρι,
μπλέκουμε τα δάχτυλά μας.
Δακρύζω με τον άγγελο∙
φεύγει το βλέμμα μου στον ουρανό,
κοιτώ το φεγγάρι
σχεδόν ισότιμα.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Αγρίεψαν οι άνθρωποι.

Έχουν εκείνο το χαράκωμα

στο μέτωπο.

Έχουμε πόλεμο βαρύ,

πόλεμο ανθρωπιάς και παραλόγου,

και στο χαράκωμα στριμώχνουμε ό,τι βρούμε.

Πήγε κι αυτό και άραξε ανάμεσα στα μάτια

να συννεφιάζει το βλέμμα,

να θολώνει τον καθρέφτη της ψυχής.

Ποιος το ‘σκαψε εκεί – ήθελα να ‘ξερα.

Στο χάσμα εκείνο

‘πέσαν πια όλα τα “ευχαριστώ”, τα “ορίστε”, τα “περάστε”,

τα “χαίρομαι πολύ”,

χαθήκαν.

Λίγο πιο κάτω,

μία καμπύλη αρνητική

κάτι ανάμεσα σε οργή, παράπονο και απορία

-κανείς δεν ξέρει-

τι ν’ απογίναν όλα εκείνα που μας έκαναν ανθρώπους·

τα τελευταία ορμητήρια

-χαμόγελα θαρρώ τα ‘λέγαν-

πώς μπλέχτηκαν στον κόμπο του λαιμού,

πίσω από  σφαλισμένα χείλη,

αφηρημένοι τα κατάπιαμε

μέσα απ’τα δόντια

που όλο σφίγγουν, σφίγγουν

μέχρι να σφίξει η ύπαρξη

και να σκληρύνει κάθε μαλακό σημείο

μη χτυπηθεί απ’ τ’ άγριο του πολέμου

και ματώσει

και νιώσουμε πως κάποτε ήμασταν ζωντανοί.

Πώς γίναμε έτσι.

 

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

 

 

Θαρρείς και οι καρδιές τους να μικραίνουν

άλλο το φως δεν το αντέχουν,

ζούνε ανάμεσα στις γρίλιες,

μια κρύβονται, μια βγαίνουν.

Ποτέ δεν ξέρεις πώς μοιάζουνε στ’ αλήθεια,

-σκιάζουν τα μάτια για να δουν

η καθαρότητα τους προκαλεί μια ασίγαστη μανία.

 

Κι όλο πολύπλοκα νοήματα γυρεύουν,

να εξηγήσουν τη ζωή με κάτι λέξεις

που μυρίζουνε κενό.

 

Βρίσκουν ασθένεια σοβαρή στο πρόσωπό σου

όταν στο γέλιο και τα μάτια σου γελούν.

Κείνοι τα μάτια μισοκλείνουν και σουφρώνουν

στο χαμόγελο

που ‘ναι σφιχτό, αβέβαιο και φοβισμένο.

 

Κι ύστερα αρχίζουνε λογίδρια σοφίας,

πώς τόλμησες, μικρέ, κι επικαλέστηκες τη γνώση

πώς γίνεται να ξέρεις, να γνωρίζεις,

πώς γίνεται να διεκδικείς σοφία

να πεις για τη ζωή, να μάθεις για αγάπη,

για ουσία,

 

Εσύ,

 

πώς τον θεό τους πιάνεις στα τυφλά σου λόγια

εσύ, που δεν φοράς μαύρο μανδύα

που δεν λυγίζει ο λαιμός σου από τρανό σταυρό,

και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ εξάλλου,

ποιος σε όρισε να υψώσεις τη ματιά στον ουρανό;

 

Τρέμουν, στ’ αλήθεια, που το τόλμησες ν’ αφήσεις τα βιβλία,

τους νόμους, τους ανθρώπινους δεσμούς

και να κοιτάξεις ίσια πια στα μάτια

αυτό που τρέμουνε και λέν’ Δημιουργό.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

 

Σ’ ένα αιώνιο φθινόπωρο θα ήθελα να ζω

Εκεί που η κάψα του καλοκαιριού έχει γυρίσει σε δροσιά

Και του χειμώνα η παγωνιά δεν θε’ να ‘ρθεί ποτέ

Όσο για την άνοιξη,

Είναι γι’ αυτούς που μάταια καρτερούν κάτι καλύτερο

Που θα ‘ρθει μοναχά για να τους κάψει

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Εκείνες τις μεταιχμιακές, απαίσιες ημέρες
που συνειδητοποιούσε τη ματαιότητα των πάντων,
βρισκόταν εγγύτερα στην ψυχική της γαλήνη.

Δεν υπάρχει πιο αφοπλιστική,
υπέροχα απαξιωτική
και ηδονικά καθησυχαστική φράση
από το ‘ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης’.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

 

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Όσο κανείς μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει η μοναξιά του.
Κι αυτό δεν οφείλεται στην απουσία ανθρώπων,
αλλά είναι επειδή περίμενε από αυτούς να τον ορίσουν.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Κι ένα βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το συνειδητοποίησα.
Είχα πια συνδέσει το σχήμα της καρδιάς, με τ’ όνομά σου.
Τ’ αγαπημένα μου τραγούδια, με τα χέρια σου.
Τη γεύση του φιλιού, με τα χείλη σου.
Το σπίτι, με την αγκαλιά σου.
Τη ζωή, με την ανάσα σου.

© Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να παλεύουν οι λέξεις να βγουν
από μέσα σου, λες
και χιλιάδες οπλές
να χτυπούν με τη δύναμη αιώνων.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να σου σκίζουνε τα σωθικά
για να βγουν να ξαπλώσουν
στο χαρτί και να νιώσουν
πως σε νίκησαν πάλι οικτρώς.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να συστήνεσαι κάθε φορά∙
να γεμίζεις σελίδες
και ν’ ανοίγεις παρτίδες
με τον άγνωστο πάλι εαυτό σου.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
από σάρκα να μένεις γυμνός
να τελειώνει η μελάνη
κι εσύ πια στο ταβάνι
νοητά προσευχές να σκαλίζεις.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να γεννά το μυαλό σου γητειές
και τα γράμματα λες
κι είναι πια χαρακιές
που δε μοιάζουν μ’ ανθρώπινη γλώσσα.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
κάθε μέρα να ζεις μια ζωή
χωρίς καν να σαλεύεις,
να μπορείς να μαντεύεις
ηδονές και καημούς εραστών.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να φοβάσαι να γράψεις, γιατί
δεν το διάλεξες, μα
είναι ανάγκη απλά
κι η ανάγκη είναι πάνω από σένα.

Να γεννιέσαι γεμάτος με έγνοιες,
κληροδότημα των ποιητών∙
να φοβάσαι να δεις
πως κι εσύ θα ταχθείς
μια ζωή να σε σέρνει η πένα.

© Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993