Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Το χιόνι πέφτει απαλό στους δρόμους, στις σκεπές, στα πάρκα. Σκεπάζει όλα τα σημεία της πόλης, τα στενά, τις χαραμάδες, τις καμινάδες, τις σχάρες των υπονόμων, τα λεπτά σύρματα του τραμ, τα γυμνά κλαδιά, τις καμπύλες των νυμφών στα σιντριβάνια, τις πολεμίστρες και τα κανόνια του κάστρου, τις οροφές των τρένων, τα καπέλα, τα λιονταρίσια πόδια των σφηκών της Βασιλικής Ακαδημίας, το καταπράσινο γρασίδι στον λόφο του Αρθούρου και τους αυστηρούς, απότομους βράχους, τις χρυσές χαίτες των μονόκερων δίπλα στην Ιατρική σχολή και μπροστά απ’ τον καθεδρικό ναό του Σεν Τζάιλς στο Βασιλικό Μίλι.

Εγώ, από τους τυχερούς, ζω τον τρίτο μου χειμώνα ακόμη ζωντανός, κάτω από τη στέγη του μεγάλου καθεδρικού. Είναι δύσκολη η επιβίωση στο κρύο και η τροφή δυσεύρετη, αλλά ο κύριος Μπλαίρ φροντίζει γι’ αυτό. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, παρόλο που είναι ακόμα απομεσήμερο. Κουρνιάζω κάτω απ’ το φτερό μου να ζεσταθώ μέχρι να με πάρει ο ύπνος και να ονειρευτώ, για άλλη μια φορά, ότι γίνομαι άνθρωπος.

Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον το κείμενο συνοδευτεί από το όνομα της συγγραφέως, με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση.