Literature

Αναθεώρηση

/ EvlampiaTsireli

[Για τις ημέρες που έφυγαν- για κείνες που θα ‘ρθουν]

Πράγματα που δεν κλείνονται
σε τσέπες, σε κουτιά,
δεν αριθμούνται,
δεν γερνούν,
δεν στέκονται σε ράφια,
δεν χαλούν.
Το χιόνι.
Το ταξίδι.
Τα φιλιά.
Η θάλασσα.
Οι αγκαλιές.
Και τι δεν θα ‘δινα,
απ’ τα πλούτη μου,
ξανά να ‘ρθουν.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Tα Φώτα, το Δέντρο και οι Καλικάντζαροι | Ευλαμπία Τσιρέλη

/ EvlampiaTsireli

Ένα παραμύθι, έντεχνη απόδοση του μύθου των καλικαντζάρων. Με δραστηριότητα για τα παιδιά. Ακολουθεί και βίντεο

Το βιβλίο διατίθεται δωρεάν. Απαγορεύεται οποιαδήποτε εμπορική εκμετάλλευση του παρόντος έργου, καθώς και κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση χωρίς την άδεια του δημιουργού. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.
copyright © 2020 Ευλαμπία Τσιρέλη
evlampiatsireli.com
all rights reserved

Οι ευχές των Περσείδων

/ EvlampiaTsireli / Leave a comment
perseides-1-696x391-696x391Θυμάμαι την πρώτη φορά που τις είδα. 1993. Όταν καταγράφηκε ρεκόρ με περίπου 300 μετέωρα την ώρα. Δεν προλάβαινα να κάνω ευχές. Τότε έκανα όλες τις ευχές που μπορεί να κάνει άνθρωπος. Πολλές από αυτές πραγματοποιήθηκαν. Ήταν όμως κι άλλες που δεν ήξερα να κάνω, γιατί ήμουν παιδί κι έκανα μόνο παιδικές ευχές, όπως να γίνω συγγραφέας, να πάρω τηλεσκόπιο, να μάθω τα μυστικά των δέντρων, να τρώω όσα παγωτά θέλω το καλοκαίρι. Όλες πραγματοποιήθηκαν. Και ήταν οι πιο σημαντικές.
Είχαμε στρώσει στο μπαλκόνι και κοιτάζαμε εναλλάξ με ένα κιάλι. Κάπου κάπου με έπαιρνε ο ύπνος αλλά, θυμάμαι, πάλευα να ανοίξω τα μάτια ξανά και ξανά, ώσπου μπερδεύτηκε το όνειρο με την αλήθεια, μα δεν είχε και μεγάλη διαφορά. Έτσι θυμάμαι εκείνη τη νύχτα, σαν όνειρο μέσα σε όνειρο. Από τότε γεννήθηκε ο έρωτάς μου για τα όνειρα, τον ουρανό και το διάστημα.
“Όσο πιο συχνά κοιτάζουμε τον ουρανό, τόσο καλύτερος θα γίνεται ο κόσμος”. Ε.Τ.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Τηλεσκόπιο

/ EvlampiaTsireli / Leave a comment

tumblr_llbgju1lKd1qcdgvco1_500

Είναι η πρώτη φορά που θα δω το φεγγάρι με το τηλεσκόπιο. Όνειρο παιδικό, από τότε που στρώναμε στρωματσάδα στο μπαλκόνι με τ’ αδέρφια, να δούμε τη βροχή μετεωριτών ή στο βουνό όταν ξαπλώναμε στο ξέφωτο και βλέπαμε με γυμνό μάτι τον γαλαξία.
Έχω δύο ειδών φακούς. Με τον έναν βρίσκω τον δρόμο μου, το σώμα στον ουρανό, και με τον άλλον το φέρνω κοντά μου. Βιδώνω, εστιάζω, ρίχνω το άγκιστρο, τραβώ το σχοινί και την φέρνω κοντά. Ανοίγω το βήμα και πατώ στον πρώτο κρατήρα. Είμαι μέσα στη Σελήνη. Τρέμω. Η καρδιά μου χτυπά σε παιδικό ρυθμό. Όλοι οι φόβοι και οι σκιές πηδούν στο αχανές διάστημα και χάνονται σε κάποια μαύρη τρύπα. Τα πόδια μου χαϊδεύονται από το ασημί, δροσερό έδαφος. Είναι απαλό σαν πούδρα. Και σφουγγαρένιο. Το βλέμμα, πέρα στη Γη. Είναι η πιο όμορφη με διαφορά.

Θα κάνω έναν γύρο κι έπειτα θα επιστρέψω.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Θερινό σινεμά

/ EvlampiaTsireli / Leave a comment

Ζεστή βραδιά
-έχω φορέσει ένα ριχτό φουστάνι-
θα δούμε τα Φτερά του Έρωτα για πρώτη φορά.
Ζηλεύω τις γύρω πολυκατοικίες,
έχουν όλη τη χαρά στο μπαλκόνι τους.
Τα ποτήρια γεμίζουν παγωμένη μπύρα.
Μια γάτα χαϊδεύεται στα πόδια μας,
μια νυχτερίδα περνά απ’ το φως της οθόνης
– γελάμε.
Βγάζω τα σανδάλια,
πατώ στα ζεστά χαλίκια.
Δίπλα μου, μια παρέα κοριτσιών
πλένουν σταφύλια
σε ένα σακουλάκι με νερό
– μοιράζονται το τσαμπί.
Μου χαϊδεύεις το χέρι,
μπλέκουμε τα δάχτυλά μας.
Δακρύζω με τον άγγελο∙
φεύγει το βλέμμα μου στον ουρανό,
κοιτώ το φεγγάρι
σχεδόν ισότιμα.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Παρασκιές

/ EvlampiaTsireli / Leave a comment
5/6/2020 παρατήρηση έκλειψης παρασκιάς της Σελήνης

Μπήκε Ψυχοσάββατο
Η Σελήνη ντύθηκε μια παρασκιά
Οι ζωντανοί προχώρησαν μια νύχτα μπροστά
Πίσω οι σκιές μας μείναν
Μέσα σε κρύα σύννεφα
Αναμνήσεις από άστρα νεκρά
Και νεφελώματα
Άλλοτε πεταλούδες
Κι άλλοτε μάτια αγαπημένων
Που βλέπουμε μόνο με τηλεσκόπια πια
Κι εκεί λέει θα πάμε κι εμείς
Γι’ αυτό ξαγρυπνούμε τις νύχτες στο μπαλκόνι να κοιτάμε.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Μικρό Μανιφέστο

/ EvlampiaTsireli / Leave a comment

mikro-manifesto-evlampia-tsireli-readme-poihsh

Δεσμευόμαστε,

κάθε στιγμή,

όταν κι αν είναι,

να θυμόμαστε πάντα ότι,

από εδώ και πέρα,

θα προσέχουμε τα εξής:

Να συγχωρούμε ενώ μαλώνουμε

και να ξαναγαπιόμαστε·

τίποτα να μην μπορεί να μας χωρίσει

Να μη λέμε “δεν γίνεται”,

να λέμε

“τα μπορώ όλα”,

“θα προσπαθήσω όσο μπορώ”

Να ξυπνάμε μέσα στον ύπνο μας

και να βλέπουμε τι ονειρευόμαστε

Να χειροκροτάμε το φιλί,

το φαγητό,

το αστείο

και την ομορφιά

Στα σκοτάδια να ρίχνουμε φως

αφού τα σπουδάσουμε

Όταν λερώνεται η ψυχή,

να βουτάμε στα ποιήματα

να καθαρίζουμε

Να βλέπουμε όλα τα ηλιοβασιλέματα

και όλες τις πανσελήνους

Να μετράμε κάθε βράδυ τ’ αστέρια με το δάχτυλο

Να βάζουμε μόνο άνω τελείες

και πολλά κόμματα·

όλα να είναι διαδοχικά,

χειμαρρώδη κι αδιάκοπα

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Χαρακώματα

/ EvlampiaTsireli / Leave a comment

Dix-trench-in-ruins_1

Otto Dix, Zerfallender Kampfgraben, 1924

Αγρίεψαν οι άνθρωποι.

Έχουν εκείνο το χαράκωμα

στο μέτωπο.

Έχουμε πόλεμο βαρύ,

πόλεμο ανθρωπιάς και παραλόγου,

και στο χαράκωμα στριμώχνουμε ό,τι βρούμε.

Πήγε κι αυτό και άραξε ανάμεσα στα μάτια

να συννεφιάζει το βλέμμα,

να θολώνει τον καθρέφτη της ψυχής.

Ποιος το ‘σκαψε εκεί – ήθελα να ‘ξερα.

Στο χάσμα εκείνο

‘πέσαν πια όλα τα “ευχαριστώ”, τα “ορίστε”, τα “περάστε”,

τα “χαίρομαι πολύ”,

χαθήκαν.

Λίγο πιο κάτω,

μία καμπύλη αρνητική

κάτι ανάμεσα σε οργή, παράπονο και απορία

-κανείς δεν ξέρει-

τι ν’ απογίναν όλα εκείνα που μας έκαναν ανθρώπους·

τα τελευταία ορμητήρια

-χαμόγελα θαρρώ τα ‘λέγαν-

πώς μπλέχτηκαν στον κόμπο του λαιμού,

πίσω από  σφαλισμένα χείλη,

αφηρημένοι τα κατάπιαμε

μέσα απ’τα δόντια

που όλο σφίγγουν, σφίγγουν

μέχρι να σφίξει η ύπαρξη

και να σκληρύνει κάθε μαλακό σημείο

μη χτυπηθεί απ’ τ’ άγριο του πολέμου

και ματώσει

και νιώσουμε πως κάποτε ήμασταν ζωντανοί.

Πώς γίναμε έτσι.

 

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

 

 

Δια να εργάζεται εις αυτόν και να τον φυλάσσει

/ EvlampiaTsireli / Leave a comment

fufxry4cpa301

Κι ύστερα, ήρθε ο άνθρωπος. Και εξημέρωσε τα πάντα ώστε να μην τα φοβάται· ώστε να τον εξυπηρετούν. Τα ζώα, τα δάση, τα βουνά, τις θάλασσες, τα ποτάμια, ακόμα και τα αγαθά που βρίσκονται κάτω απ’ τη γη· ακόμα και τους ουρανούς, κι έξω απ’ αυτούς. Μα τίποτα δεν του ήταν αρκετό, δεν τον χωρούσε ο τόπος. Τα ζώα δεν είχαν πια πού να μείνουν, τι να φάνε. Κι εκείνος πήρε κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα. Κι έκανε την πλάση δική του και όλα τα επάνω και κάτω της γης. Κι όταν κατάλαβε ότι δεν έχει άλλα να πάρει, βύθισε τα χέρια του στο στήθος και ξερίζωσε την καρδιά του. Την κοίταξε σαν να μην τη γνωρίζει. “Δικό μου”, είπε και πάλι λυσσασμένα, λαίμαργα, μα σωριάστηκε άδειος, νεκρός. Κι η μάνα γη, που νόσησε απ’τα χέρια του, γέμισε με τ’αδειανό του σώμα, το μόνο πρόσφορο που είχε δει ποτέ από ‘κεινον, κι αυτό, ακούσιο.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Time flies

/ EvlampiaTsireli / Leave a comment

Κάθε που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, συνήθως, εκεί κατά τις 02:30-03:00 τα ξημερώματα με πιάνει και σκέφτομαι πράγματα πολύ μελλοντικά και μάταια, κάνω άσχημες σκέψεις, βρίσκω σε όλα ένα πρόβλημα, κι άλλοτε αναρωτιέμαι για την αρχή του σύμπαντος, το μυστικό της αθανασίας, το ταξίδι στον χρόν-… εδώ ακριβώς, με αυτή τη σκέψη, χθες, στις 03:38, κόλλησε το μάτι μου στη φωτεινή ένδειξη του ρολογιού που προβάλλεται φωτεινή στο ταβάνι.

Έτσι, ξαπλωμένη, με τα μάτια στο ταβάνι, χάθηκα στο σχήμα και στην τελειότητα των αριθμών. Δεν ξέρω για πόσο κοίταζα, αλλά μου φάνηκε πως ο χρόνος άρχισε να κυλάει διαφορετικά. Το ρολόι ήταν ακόμα στο :38. Είπα από μέσα μου διάφορα, υπολόγισα πόσα χρόνια από τη ζωή μου έχω αφιερώσει στον ύπνο, έκανα κάτι μαθηματικές πράξεις, συνειδητοποίησα πως από τον ύπνο βγάζω τις ιστορίες μου, ε κάποτε άλλαξε στο :39. Μη σας τα πολυλογώ, το παρατηρούσα μέχρι το :41 και μου φάνηκε ότι πέρασε μισή ώρα.

Έπειτα, για λίγο, άλλαξα το βλέμμα μου προς το παράθυρο βυθισμένη στις σκέψεις μου και όταν το ξανακοίταξα ήταν :45 μα, στ’ αλήθεια, νόμιζα πως είχαν περάσει δευτερόλεπτα.

Και τότε μου γεννήθηκε μια εξοργιστική σκέψη. Πως τα ρολόγια συνωμοτούν και τρέχουν γρηγορότερα όταν δεν κοιτάζουμε! Σήμερα απ’το πρωί τα μάτια μου είναι στην ώρα, μην και μου κάνει καμία ζαβολιά…

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.