Αποκάλυψη
Για πρώτη φορά στη ζωή του ένιωθε τόσο πολύ ερωτευμένος. Δεν έβλεπε σε αυτήν τη γυναίκα απλά κομμάτια του εαυτού του, μα κι ένα φως που θα τον έβγαζε από την άβυσσό του. Ο πόνος εκείνης της νύχτας δεν ήταν τόσο έντονος πια, από τη μέρα που την είχε γνωρίσει. Όμως, η ελπίδα για μια ζωή μαζί της έμοιαζε να χάνεται μπροστά του, όσο η Σελίνα βούλιαζε στην αυτοκαταστροφή της. Κι εκείνη, πράγματι, ήθελε να προχωρήσει μαζί του, όμως η δίψα της εκδίκησης την κρατούσε πίσω. Ενώ ήταν έτοιμη να σκοτώσει το αφεντικό της, επιθυμώντας μια εξιλέωση από τα τόσα χρόνια καταπίεσης που είχε βιώσει, ο Μπρους πήρε την απόφαση να με αφαιρέσει από το πρόσωπό του. Δεν τον ενδιέφερε αν τον έβλεπε κάποιος, μονάχα εκείνη τον ένοιαζε. Πίσω από μένα φρόντιζε πάντα να κρύβει τους πιο βαθιούς του φόβους, τις πιο τρομακτικές του αναμνήσεις και τα μεγαλύτερα σκοτάδια της ψυχής του. Όμως, για πρώτη φορά στεκόταν μπροστά σε κάποιον γυμνός, δείχνοντας τον πραγματικό του εαυτό. Την ήθελε να κοιτάζει την αληθινή του όψη όσο την παρακαλούσε να τα αφήσει όλα πίσω της και να τον ακολουθήσει.
Δημήτρης Τάσκου
Η Νύφη
Ίσα που την ένιωθα επάνω μου πλέον. Θαρρείς και είχε γίνει ένα με εμένα. Ήταν μήνες που δεν είχε κουνηθεί καθόλου. Πότε πότε, ένιωθα την καρδιά της να χτυπάει πιο δυνατά και νομίζω ότι ένα μεσημέρι κούνησε τον αριστερό αντίχειρά της. Νοσοκόμες έμπαιναν και έβγαιναν, έπλεναν το λευκό λεπτό κορμί της με πανιά και έσταζαν πάνω μου βρώμικες σταγόνες. Κατά τα άλλα, η Νύφη είχε μια ουδέτερη μυρωδιά ανθρώπου σε κώμα. Έχουν περάσει από πάνω μου πολλοί που με έκαναν να αηδιάζω μόνο που με ακουμπούσαν με το λιγδιασμένο κορμί τους. Αυτό κάπως με είχε κάνει να τη συμπαθήσω. Επισκέπτες δεν είχε να με ενοχλούν με τα πάνω κάτω και τα κλάματά τους, και ο σιχαμερός άντρας που επισκεπτόταν συχνά τον θάλαμο δεν την είχε παρατηρήσει ακόμα. Όλα αυτά, μέχρι χθες.
Περασμένα μεσάνυχτα, η πόρτα άνοιξε και τον είδα μαζί με τον Μπακ να έρχονται προς το μέρος μας. Στάθηκαν μπροστά μας. Του είπε πως μπορεί να τελειώσει μέσα της άφοβα αλλά τον έβαλε να υποσχεθεί να μην της αφήσει σημάδια και έχει μπλεξίματα. Έπειτα ο Μπακ έβαλε στη μπλε ρόμπα του τα εβδομήντα πέντε δολάρια και έφυγε. Την κοστολόγησε πιο ακριβά από τις άλλες γιατί ήταν ψηλή, αδύνατη και ξανθιά. Ένιωσα το σώμα της για ένα δεύτερο να τρέμει, λες και της είχαν κάνει ηλεκτροσόκ. Αν μπορούσα θα άρχιζα να κουνιέμαι υστερικά για να τη βοηθήσω. Ξεκούμπωσε το παντελόνι του και ανέβηκε από πάνω μας με τα γόνατα. Πλησίασε το πρόσωπό του στο δικό της. «Είσαι το πιο όμορφο κορίτσι που είχα σήμερα» είπε με βρωμερή ανάσα και πήγε να τη φιλήσει. Ακούστηκε μια απόκοσμη κραυγή. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι την κομμένη γλώσσα του πάνω μου και το καυτό αίμα του να εισχωρεί αργά αργά στον αφρό μου. Η Νύφη είχε ήδη καταφέρει, σέρνοντας το κορμί της, να φτάσει μέχρι την πόρτα.
Μυρτώ Μαυρομάτη
Πίσω στη λίμνη
«Μπέντιβερ», είπε ο αφέντης μου ψυχορραγώντας στο χώμα, με την πλάτη του ακουμπισμένη στο κορμό ενός δέντρου. «Το σπαθί μού δόθηκε απ’ την κυρά της Λίμνης. Τώρα πρέπει να επιστραφεί στο νερό από όπου ήρθε».
Και έτσι, ο ιππότης Μπέντιβερ με σήκωσε απ’ το έδαφος και κατευθύνθηκε προς τη λίμνη. Με κρατούσε σφιχτά στο δεξί του χέρι και, λαβωμένος όπως ήταν απ’ τη μάχη, περπατούσε κάπως ατσούμπαλα και εγώ ζαλίστηκα μέχρι να φτάσουμε. Μουρμούριζε για το πόσο πολύτιμο είμαι και πως καλύτερα να με κρατούσε για χάρη του βασιλείου ή ακόμα και για τον εαυτό του. Φυσικά είχε δίκιο για την αξία μου αλλά δεν περίμενα η απληστία να τον κυριεύσει. Σταμάτησε και με έκρυψε πίσω από μια πέτρα και αποφάσισε να πει ψέματα στον βασιλιά του. Περίμενα αρκετή ώρα μέχρι που ο ιππότης, γεμάτος μετάνοια και ντροπή, επέστρεψε.
Πώς το ’ξερε; αναρωτήθηκε.
Ο αφέντης μου πάντα ήταν καλός στο να διακρίνει ψεύτες. Με πήρε, λοιπόν, περπάτησε μέχρι την όχθη της λίμνης, και με πέταξε με όλη του τη δύναμη. Το όμορφο χέρι της κυράς μου με έπιασε πριν πέσω έτσι βάναυσα στο νερό, και με τράβηξε μέσα με χάρη. Λυπόμουν για τον Αρθούρο, αλλά η δουλειά μου στον κόσμο των θνητών είχε πλέον τελειώσει. Μπορούσα πλέον να αναπαυτώ κι εγώ σαν τον βασιλιά μου.
Πάνος Παπαδόπουλος
Οι σημειώσεις
Ακούω από μακριά τα βήματα του Νόα να πλησιάζουν αργά και νωχελικά, ακολουθούμενα από τον ελαφρύ γδούπο της μαγκουρίτσας που τον στηρίζει. Κάθε μέρα, την ίδια ώρα. Δεν ξέρω πόσο καιρό γίνεται αυτό, ίσως και χρόνια. Εγώ δεν γνωρίζω από χρονολογίες παρά μόνο αυτές που βρίσκονται αποτυπωμένες για πάντα στις σελίδες μου. Φαίνεται πάντως να είναι πολλά, γιατί οι σελίδες μου έχουν κιτρινίσει ενώ σε κάποια σημεία έχουν λιγάκι τσαλακωθεί ή και σκιστεί. Δεν με πειράζει όμως, δεν πονάω τόσο. Όχι όσο με πονάνε κάποιες φορές αυτές οι επισκέψεις.
Η ανάγνωση των αναμνήσεων στην Άλι συχνά είναι πολύ επώδυνη. Δυσκολεύομαι να σηκώσω το βάρος τόσων πολλών λανθασμένων και δειλών επιλογών. Επιλογών που στέρησαν χρόνια ευτυχίας και πρόσθεσαν χρόνια μιζέριας στο πλάι ανθρώπων που δεν ήταν γραφτό να είναι μαζί. Όποτε όμως βλέπω το χαμόγελο της Άλι ή ακούω τη νότα ελπίδας στη φωνή της κάθε φορά που θυμάται κάτι, τα ξεχνάω όλα. Πάντα στα ίδια σημεία των πυκνογραμμένων σελίδων μου, ξανά και ξανά. Κι όμως, δεν κουράζομαι ποτέ. Γιατί αυτές είναι οι στιγμές για τις οποίες υπάρχωˑ οι στιγμές που δικαιολογούν την ίδια μου την ύπαρξη. Και γι’ αυτές είμαι ευγνώμων.
Χριστίνα Λουϊζάκη
Κίνητρο
Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στα δέκατα γενέθλιά του. Τότε ήμουν πολύ νέα, μόλις δύο χρονών και χωρίς καμία δουλειά στη Σκωτία. Από τότε γίναμε αχώριστοι. Στα χρόνια που ακολούθησαν, τον είδα να εξελίσσεται από αγόρι σε έφηβο, σε νεαρό άντρα και, τέλος, στην ισχυρότερη δύναμη του κόσμου. Δοκιμάστηκε, πόνεσε, απέτυχε, έχασε, αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Σε κάθε επιτυχία και πρόκληση που συνάντησε, ήμουν εκεί. Γνώρισε μερικές από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του περασμένου αιώνα. Από όπου περνούσε, κέρδιζε προσωνύμια, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο ακριβή. Ήρθε αντιμέτωπος με την ίδια τη μοίρα και βγήκε νικητήςˑ δεν λησμόνησε όμως ποτέ τις αξίες και την καταγωγή του. Στις πιο δύσκολες στιγμές του, ήμουν εκεί. Όταν έχασε τη μητέρα του, αισθάνθηκα και εγώ τον πόνο του, ράγισα. Στο τέλος, παρά τις όλες επιτυχίες του, βίωσε τη μεγαλύτερη και μακροβιότερη αποτυχία του. Απομακρύνθηκε από την οικογένειά του και κλείστηκε στον εαυτό του, χάνοντάς τον σιγά-σιγά. Συνέχισα να είμαι στο πλάι του, στην παρακμή του. Χάσαμε τη λάμψη μας.
Ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει, και εκεί που πίστευα ότι είχε πέσει δραματικά η αυλαία, επέστρεψε δριμύτερος για μία τελευταία θεαματική υπόκλιση. Η επανένωση με την οικογένειά του, του έδωσε καινούργια ζωή. Ήμουν ξανά περήφανη μαζί του. Οι περιπέτειες που ακολούθησαν ήταν μεγαλειώδεις. Μάγισσες και μυθικά τέρατα, βασιλιάδες, κροίσοι και πειρατές, χαμένοι πολιτισμοί και θησαυροί. Ταξίδεψα μαζί του στα πέρατα του κόσμου και ακόμα παραπέρα. Στα έγκατα της Γης και στα όρια του διαστήματος. Τώρα που φτάσαμε στο τέλος, μπορώ να πω μονάχα ένα πράγμα: Ήταν τιμή μου που ήμουν η έμπνευσή του όλα αυτά τα χρόνια.
Απόστολος Σαμαράς
Μετουσίωση
Δημιουργήθηκα για να προσφέρω αιώνια ζωή. Αθανασία. Τι όμορφη λέξη! Γεμίζει το στόμα όταν την προφέρεις. Πολλά μπορείς να κάνεις όταν είσαι αθάνατος και εγώ είμαι πολύ χαρούμενη που μπορώ να δώσω απλόχερα αυτό το δώρο. Όχι να το παινευτώ, αλλά δεν μετράει μόνο ο εσωτερικός μου πλούτος. Η εμφάνισή μου, από μόνη της, τραβάει τα βλέμματα και διεγείρει τις αισθήσεις. Είμαι πορφυρή και λάμπω μέσα στο σκοτάδι. Το φως από τις φλόγες των κεριών αγκαλιάζει το κορμί μου κάνοντάς με ακόμα πιο ακαταμάχητη. Δεν είμαι μια οποιαδήποτε λίθος. Είμαι πολύτιμη και μου αρέσει.
Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι κινδυνεύω. Πολλοί είναι αυτοί που με κυνηγούν και πιο πολύ από όλους εκείνος ο πανούργος μοχθηρός μάγος τον οποίο όλοι τρέμουν. Ακόμα και ο ιδιοκτήτης μου, αυτός ο ταλαντούχος αλχημιστής, που με τόση αγάπη ξεζουμίζει από μέσα μου το λίκνο της ζωής, ακόμα και αυτός φοβάται τις σκοτεινές δυνάμεις του ακατανόμαστου. Εγώ όμως δεν ανησυχώ. Έχω την ικανότητα να κρύβομαι και να εμφανίζομαι μόνο σε όσους το έχουν πραγματική ανάγκη. Στους καλούς. Στους τίμιους. Σε αυτούς που αξίζει να ζουν για πάντα. Όπως το αγόρι που επέζησε. Έχω ακούσει πολλά για αυτόν και ελπίζω να είναι πράγματι ο εκλεκτός που θα νικήσει το κακό. Μέχρι τότε, θα παραμείνω αόρατη, ανάμεσα σε τόσα και τόσα αντικείμενα που κινδυνεύουν από την απληστία του ανθρώπου.
Θάνος Μολούδης
Οι παραπάνω συγγραφείς ανήκουν στο Τμήμα των Προχωρημένων του Εργαστηρίου Συγγραφής Imaginarium – Φθινόπωρο 2022
Evlampia Τsireli 