Η διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη ήταν η πιο σύντομη πια στην επικράτεια, μόλις δύο ώρες με το τρένο. Λίγο παραπάνω από μια πτήση. Ως το ασφαλέστερο μέσο μετακίνησης, η Μαρία, που φοβόταν τα ύψη, επέλεγε πάντα το τρένο για να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη, για δύο λόγους: για να μη φοβάται και για να μην ξεχνάει.
Ήταν σαν να κυλά κανείς πάνω σε σύννεφα. Οι μαγνήτες του τρένου τού επέτρεπαν να αιωρείται πάνω από τις ράγες και να αναπτύσσει ταχύτητες εξωπραγματικές. Ο επιβάτης δεν μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο, όλη η διαδρομή ήταν κλειστή μέσα σε ένα σκοτεινό τούνελ, και μονόδρομη. Καμία αμαξοστοιχία δεν συναντούσε την αντίθετη. Αντί για παράθυρα, υπήρχαν οθόνες που έδειχναν τοπία σε φυσιολογική ταχύτηταˑ δάση και λίμνες, πόλεις και χωριά, ποτάμια και βουνά χρωματισμένα από όλες τις εποχές. Ένα πραγματικό, κινηματογραφημένο τοπίο, ετεροχρονισμένο και ψηφιακό.
Λίγα λεπτά πριν τη Θεσσαλονίκη, οι οθόνες έδειχναν ένα μέρος που παλιά λεγόταν <<Τέμπη>>. Ψηλοί γκρίζοι βράχοι και κάτω ένα φαράγγι με ένα όμορφο ποτάμι γεμάτο πλατάνια. Οι οθόνες τρεμόπαιξαν και κόλλησαν στην ίδια εικόνα: ένας γεροπλάτανος, σχισμένος στα δύο. Το μισό δέντρο κειτόταν μαύρο στο έδαφος ενώ το άλλο μισό ήταν όρθιο και ζωντανό.
«Αγαπητοί επιβάτες, ζητούμε συγνώμη για το τεχνικό πρόβλημα στην ψηφιακή προβολή τοπίου», μια φωνή ενημέρωνε πως θα διορθωνόταν άμεσα. Η Μαρία ήξερε πως στο σημείο οι οθόνες πάντα εμφάνιζαν βλάβη και κολλούσαν στην ίδια εικόνα. Και τα ηλεκτρονικά του τρένου το ανάγκαζαν να επιβραδύνει. Εκατό χρόνια είχαν περάσει. Κάποιοι μιλούσαν για στοίχειωμα. Για το δέντρο που σταματούσε τα τρένα, από τότε που εκείνη η αμαξοστοιχία είχε πέσει επάνω του και είχε κάψει το μισό του σώμα. Όμως το άλλο μισό είχε κατεβάσει τα κλαδιά του να πιαστούν τα παιδιά. Τα νέα παιδιά που έβγαιναν μέσα απ’ τις φωτιές και τα χαλάσματα, να σωθούν από τη σύγκρουση.
Ευλαμπία Τσιρέλη
[Από τη συλλογή μικροδιηγημάτων ΦΩΣ και ΣΚΟΤΑΔΙ του Εργαστηρίου Συγγραφής Imaginarium, εκδόσεις Κύφαντα.]
Εικόνα: Δεντράκια που φυτεύτηκαν στον τόπο του δυστυχήματος, στη μνήμη των θυμάτων. Πηγή: thetoc.gr
Θυμάμαι την πρώτη φορά που τις είδα. 1993. Όταν καταγράφηκε ρεκόρ με περίπου 300 μετέωρα την ώρα. Δεν προλάβαινα να κάνω ευχές. Τότε έκανα όλες τις ευχές που μπορεί να κάνει άνθρωπος. Πολλές από αυτές πραγματοποιήθηκαν. Ήταν όμως κι άλλες που δεν ήξερα να κάνω, γιατί ήμουν παιδί κι έκανα μόνο παιδικές ευχές, όπως να γίνω συγγραφέας, να πάρω τηλεσκόπιο, να μάθω τα μυστικά των δέντρων, να τρώω όσα παγωτά θέλω το καλοκαίρι. Όλες πραγματοποιήθηκαν. Και ήταν οι πιο σημαντικές.
Evlampia Τsireli 