©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Δεν επιτρέπεται η έντυπη αναδημοσίευση χωρίς άδεια.

Αγρίεψαν οι άνθρωποι.

Έχουν εκείνο το χαράκωμα

στο μέτωπο.

Έχουμε πόλεμο βαρύ,

πόλεμο ανθρωπιάς και παραλόγου,

και στο χαράκωμα στριμώχνουμε ό,τι βρούμε.

Πήγε κι αυτό και άραξε ανάμεσα στα μάτια

να συννεφιάζει το βλέμμα,

να θολώνει τον καθρέφτη της ψυχής.

Ποιος το ‘σκαψε εκεί – ήθελα να ‘ξερα.

Στο χάσμα εκείνο

‘πέσαν πια όλα τα “ευχαριστώ”, τα “ορίστε”, τα “περάστε”,

τα “χαίρομαι πολύ”,

χαθήκαν.

Λίγο πιο κάτω,

μία καμπύλη αρνητική

κάτι ανάμεσα σε οργή, παράπονο και απορία

-κανείς δεν ξέρει-

τι ν’ απογίναν όλα εκείνα που μας έκαναν ανθρώπους·

τα τελευταία ορμητήρια

-χαμόγελα θαρρώ τα ‘λέγαν-
πώς μπλέχτηκαν στον κόμπο του λαιμού,

πίσω από σφαλισμένα χείλη,

αφηρημένοι τα κατάπιαμε

μέσα απ’τα δόντια

που όλο σφίγγουν, σφίγγουν

μέχρι να σφίξει η ύπαρξη

και να σκληρύνει κάθε μαλακό σημείο

μη χτυπηθεί απ’ τ’ άγριο του πολέμου

και ματώσει

και νιώσουμε πως κάποτε ήμασταν ζωντανοί.

Πώς γίναμε έτσι.

---

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση με αναφορά στο όνομα της δημιουργού. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση χωρίς άδεια.

Δεν ξέρεις πώς αγαπούν οι ποιητές.
Οι ποιητές στην αγάπη μπαίνουν σαν πανσέληνοι.
Δεν κατεβαίνουν απ’ τον ουρανό σαν ερωτεύονται.
Σε φωτίζουν τις νύχτες
να έχεις φως εκεί που πας
να μη φοβάσαι
να μαγεύεσαι
να ‘χεις κάτι να κοιτάζεις όταν προσεύχεσαι.
Αν σε διαλέξει ποιητής, ζεις για πάντα.
Κι αν τον αφήσεις, πεθαίνει για πάντα για να ζήσεις πάλι εσύ.
Αν κλέψεις καρδιά ποιητή,
θα έχεις λίγο απ’ το χρυσάφι του κόσμου στα χέρια σου,
αφού πρώτα σκοτώσεις τον δράκο.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Όσο κανείς μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει η μοναξιά του.
Κι αυτό δεν οφείλεται στην απουσία ανθρώπων,
αλλά είναι επειδή περίμενε από αυτούς να τον ορίσουν.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Κι ένα βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, το συνειδητοποίησα.
Είχα πια συνδέσει το σχήμα της καρδιάς, με τ’ όνομά σου.
Τ’ αγαπημένα μου τραγούδια, με τα χέρια σου.
Τη γεύση του φιλιού, με τα χείλη σου.
Το σπίτι, με την αγκαλιά σου.
Τη ζωή, με την ανάσα σου.

© Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να παλεύουν οι λέξεις να βγουν
από μέσα σου, λες
και χιλιάδες οπλές
να χτυπούν με τη δύναμη αιώνων.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να σου σκίζουνε τα σωθικά
για να βγουν να ξαπλώσουν
στο χαρτί και να νιώσουν
πως σε νίκησαν πάλι οικτρώς.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να συστήνεσαι κάθε φορά∙
να γεμίζεις σελίδες
και ν’ ανοίγεις παρτίδες
με τον άγνωστο πάλι εαυτό σου.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
από σάρκα να μένεις γυμνός
να τελειώνει η μελάνη
κι εσύ πια στο ταβάνι
νοητά προσευχές να σκαλίζεις.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να γεννά το μυαλό σου γητειές
και τα γράμματα λες
κι είναι πια χαρακιές
που δε μοιάζουν μ’ ανθρώπινη γλώσσα.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
κάθε μέρα να ζεις μια ζωή
χωρίς καν να σαλεύεις,
να μπορείς να μαντεύεις
ηδονές και καημούς εραστών.

Σε ξορκίζω, μη μάθεις πώς είναι
να φοβάσαι να γράψεις, γιατί
δεν το διάλεξες, μα
είναι ανάγκη απλά
κι η ανάγκη είναι πάνω από σένα.

Να γεννιέσαι γεμάτος με έγνοιες,
κληροδότημα των ποιητών∙
να φοβάσαι να δεις
πως κι εσύ θα ταχθείς
μια ζωή να σε σέρνει η πένα.

© Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993

Κάντε κάτι να μην ακουμπήσουμε τα πόδια μας στη γη!
Δεν θέλουμε να προσγειωθούμε.
Εμείς που, αιώνες τώρα,
φροντίζουμε για τις υψηλές και χαμηλές πτήσεις
των πνευμάτων σας∙
για τη μαγεία στην τέχνη και τη λογοτεχνία,
για την άπιαστη και αόριστη ουσία της ποίησης.
Εμείς που, οπλισμένοι με χρώματα,
ζωγραφίζουμε τους γκρίζους τοίχους,
εμείς που γράφουμε στα πεζοδρόμια «σ’ αγαπώ».
Εμείς που πιστεύουμε στον έρωτα
και στις καλύτερες μέρες.
Εμείς που διατηρούμε τη φλόγα του ονειρέματος αναμμένη
κι όλα εκείνα τ’ αστέρια στον ουρανό σου
για να μπορείς ακόμα να κάνεις ευχές.
Εμείς που χορταίνουμε με άνεμο
και ομορφαίνουμε με αλμύρα στα μαλλιά.
Εμείς που η σκέψη μας το βράδυ
ταξιδεύει σε γνωστούς και άγνωστους κόσμους,
πάνω σε βάρκες,
ψαρεύοντας ιδέες από τον ωκεανό της έμπνευσης.
Κοίταξε μας, έχουμε χαμηλώσει επικίνδυνα.
Τα πόδια μας αγγίζουν τις κορυφές των δέντρων.
Κάντε κάτι να μην ακουμπήσουμε τα πόδια μας στη γη!

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Ονειροπόλοι

Όταν γεννιόμασταν

σ’ αυτόν τον κόσμο,
τον διπλανό απ’ το δικό μας

Νεράιδες τριγύρω ευχές μας έβρεχαν
για τύχη ευλογημένη

κι ευγενική καρδιά

Επάνω απ’ το βρεφικό κρεβάτι μας
οι πλανήτες έστηναν χορό

κι εμείς οι οδηγοί τους

Ιπτάμενα χαλιά απ’ τις αραβικές νύχτες
μάς ταξίδευαν

σε μακρινές χώρες

Ρημάδια αφήναμε

τον κόσμο πίσω μας
καβάλα στους τυφώνες της φαντασίας

Ονειροπόλοι ωραίοι,

χαμογελούσαμε πονηρά

μπροστά σε όλα τα κάτοπτρα

Παρέα με τον άνεμο και το φεγγάρι
παίξαμε κρυφτό και κυνηγητό,

αιώνια παιδιά

Όταν μεγαλώναμε,

κλέβαμε λίγο τον χρόνο τον ψεύτη
και του γυρνούσαμε την πλάτη

Λεύτεροι στα αδέσποτα όνειρα,
στον θεϊκό μας έρωτα

και στη γλυκιά μας θλίψη

Όμως δεν ήμασταν ποτέ μόνοι

στ’ αλήθεια,
είχαμε ο ένας τον άλλον

Ίσκιοι ελαφροί για πάντα

κάτω απ’ τον βαρύ, καυτό ήλιο,

ήταν τα καταφύγιά μας.

(Το ποίημα-ακροστιχίδα περιέχεται στο βιβλίο “Χρόνειρα. Παράξενες Διηγήσεις & Αδέσποτα ποιήματα“, Ευλαμπία Τσιρέλη, εκδόσεις Πηγή)

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.