She rested her weary body beside the tree of knowledge

and wept for the death she had caused to her world.

But the tree was wise and knew how to transform death into miracle.

So it began to nourish a brand new world into the fruit’s matrix.

This was the first BIRTH.

-Evlampia Tsireli-

****

Artwork by Peter Gric, “Apple Tree (The Beginning)”

PETER GRIC- OFFICIAL WEBSITE  and FB PAGE

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Οι ονειροπόλεις, είναι οι ιδέες από τις οποίες γεννιούνται οι πόλεις της πραγματικότητας. Είναι πιο ζωντανές, πιο μαγικές, γεμάτες πιθανότητες, περίεργους ανθρώπους κι εξωτικούς ανέμους. Θέλει προσοχή να μη χαθείς στους δρόμους τους, μα άπαξ και μάθεις τα κατατόπια και φτιάξεις τη δική σου ονειρική γεωγραφία, τότε γίνεσαι ένας μικρός θεός. Δομείς μικρούς κόσμους και μαθαίνεις τα μυστικά της Δημιουργίας και της Διατήρησης.

(“Περί Oνειρικής Λογοτεχνίας” -Ευλαμπία Τσιρέλη)

***

Dream-cities are the ideas by which reality’s cities are born. Τhey are livelier, more magical, full of possibilities, curious people and exotic winds. One must be careful not to get lost in their streets, but once you learn every alley and draw your own dream geography, then you become a little god. You can build small worlds and learn the secrets of Creation and Conservation.

(“On Oneiric Literature “–Evlampia Tsireli)

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Ήρθες πάλι χθες το βράδυ με μορφή περιστεριού. Ξέρω ότι η ψυχή σου είναι μοιρασμένη σε όλα τα περιστέρια αυτού του κόσμου. Μου ζήτησες ένα ψιχουλάκι που είχε πέσει από το ψωμί που έτρωγα. Σ’το έδωσα κι έσκυψα να σε φιλήσω. Έκλεισα τα μάτια κι ένιωσα το ζεστό σου μάγουλο με τα γένια που τσιμπούσαν. Σου ψιθύρισα «σ’ αγαπώ μπαμπά…». Κι ύστερα πέταξες. Κι αμέσως, βρέθηκα σε έναν πανέμορφο κήπο. Ήσουν εκεί, κι είχες πάρει την ανθρώπινη μορφή σου αλλά όχι εκείνη τη θνητή. Είχες τη ζωντάνια του Παραδείσου και όλα τα χρώματα είχαν την αληθινή τους απόχρωση. Εκείνη την απόλυτη. Ξυπόλυτος στο καταπράσινο γρασίδι, φορούσες ένα κοντό παντελονάκι κι ένα άσπρο φανελάκι λερωμένο με κόκκινο ζουμί από καρπούζι και κουκούτσια. Στο πρόσωπο είχες ένα παιδικό χαμόγελο κι είχες φτιάξει μια σφυρίχτρα από φύλλα καλαμποκιού για να καλείς τα περιστέρια. Γύρισες προς το μέρος μου χαμογελαστός και μου είπες. «Τι νόμισες; Θα έμενα για πάντα πουλί; Κάποια στιγμή θα γύριζα…»

-Ευλαμπία Τσιρέλη-

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

(απόσπασμα από διήγημα)

Κάτω από εκείνη τη χλομάδα του φεγγαρόφωτος, όλα μού φαίνονταν αλαφροΐσκιωτα, αλλόκοσμα. Η ιδιότητα που είχε ο ήλιος να τονίζει τη δυναμική των αντικειμένων, αλλά και των προσώπων, ανήκε σ’ ένα κομμάτι που απέφευγα γενικά: την ημέρα. Δεν συμπαθούσα τόσο τις αφέγγαρες νύχτες. Μου φαίνονταν βαρετές. Αλλά αντίθετα, οι νύχτες με φεγγαρόφωτο ήταν οι αγαπημένες μου. Θυμάμαι που συχνά περπατούσα ανάμεσα στις πυκνές συστάδες των δέντρων στο μεγάλο δάσος δίπλα στο σπίτι μου κι έβλεπα τις κορυφές των δέντρων ν’ ασημίζουν κάτω από το μεταλλικό φεγγάρι, ενώ τα ξέφωτα, γυμνά σημεία χωρίς δέντρα, εδώ κι εκεί, φωτοβολούσαν τη χλομάδα της κρύας σελήνης.
Περπατούσα ξυπόλητη στο νοτισμένο γρασίδι και μου άρεσε ν’ αυξάνω σταδιακά ταχύτητα ώσπου, μ’ ανοιχτά χέρια, να κατηφορίζω με ορμή το ξέφωτο, κατρακυλώντας στο μαλακό πράσινο χαλί της φύσης. Κι εκεί να ξαπλώνω, μισογελώντας βουρκωμένη, βουτηγμένη στη μαγεία της χαρμολύπης και να κοιτάζω μαγεμένη το φεγγάρι που μεσ’ απ’ τα βουρκωμένα μάτια μου έμοιαζε καθρέφτισμα θολό, σε σκοτεινή λίμνη.
Ο αέρας μύριζε παρελθόν και δόξα. Ξέρεις πώς είναι αυτή η μυρωδιά; Καυτή και οξεία, σαν το τσίριγμα του πιρουνιού στο γυμνό πιάτο ή της νευρικής κιμωλίας στον μαυροπίνακα. Έτσι φωνάζει και σ’ αφήνει ανήμπορο να κοιτάς τ’ άπειρο τ’ ουρανού.
(…)

-Ευλαμπία Τσιρέλη-

Βρείτε ολόκληρο το διήγημα στο νέο βιβλίο “Χρόνειρα. Παράξενες Διηγήσεις & αδέσποτα ποιήματα”, που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

(απόσπασμα)

Mε λέγαν’ πάντα παιδί του χειμώνα. Γεννημένη στην καρδιά του Γενάρη, λάτρευα το ψύχος, το χιόνι, τον γκρίζο ουρανό, τη βροχή και τον άνεμο. Γεννημένη όμως στην Ελλάδα, προσπαθούσα με κάθε ευκαιρία να φύγω μακριά της, ειδικότερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες που η θερμοκρασία ανέβαινε. Δεν άντεχα τον ήλιο, τη ζέστη, τις παραλίες, τα χρώματα κι όλα εκείνα που έκαναν τους υπόλοιπους ανθρώπους χαρούμενους. Ονειρευόμουν ταξίδια στο Βορρά, στις κατσουφιασμένες χώρες, στη μουντάδα, στο σκότος. Κλεισμένη στο γραφείο μου, με σφαλιστά πατζούρια, έγραφα για κρύα μέρη και περιπέτειες σε καταπράσινα δάση βορείων χωρών.
Επί πολλά χρόνια αρνούμουν να ταξιδέψω μέσα στη χώρα μου, φοβούμενη το φως, τη λιακάδα, τη ζέστη και τους ανέμελους ανθρώπους. Με τρόμαζε ο δρόμος∙ εκείνος που θυμόμουν μικρή να κοιτάζω απορημένη μέσα απ’ το αυτοκίνητο, όταν πήγαινα διακοπές με τους γονείς μου. Εκείνος ο καυτός υγρός δρόμος που πέρα στην γραμμή του ορίζοντά του έμοιαζε να βράζει και να αχνίζει, δίνοντας μια εντύπωση ρευστότητας. Ω ναι… Αυτό με ανατρίχιαζε σίγουρα.
Συχνά έπαιρνα τα βουνά ψάχνοντας μια ψηλή κορυφή, ένα δάσος ανήλιο να χωθώ και να ξεχαστώ στο σκοτάδι του, ένα παγωμένο ποτάμι να μου δώσει την ηδονή της δροσιάς στο κάμα της ύπαρξής μου. Γιατί αυτό που καιγόταν τελικά, ήταν η ύπαρξή μου. Ήταν η φλόγωση της ύπαρξής αυτή που δεν χωρούσε άλλη ζέστη απ’ έξω. Ήταν όλα εκείνα που με έκαιγαν από μικρή. Το πάθος για ζωή, η υπερβολική συσσωρευμένη ενέργεια, όλα εκείνα που ήθελα να πω, να βγάλω από μέσα μου… Πρόσεχα, θυμάμαι, το λευκό μου δέρμα σαν τσόφλι αυγού μην και σπάσει, μην και ραγίσει από ρυτίδα στο έλεος του ελληνικού ήλιου. Ο ιδρώτας ήταν άγνωστη λέξη κι εμπειρία, και δεν άφηνα ποτέ τις φερομόνες να κάνουν τη δουλειά τους. «Κάποιο λάθος έγινε», μονολογούσα. «Σε λάθος χώρα γεννήθηκα…», έλεγα ξανά και ξανά.

Εκείνο τον χρόνο ήταν που άρχισα να αναθεωρώ. Δεν συμπαθούσα ακόμα τη ζέστη του ελληνικού καλοκαιριού, αλλά η γλυκιά άνοιξη και τα χρώματα και αρώματα της πασχαλιάς ήταν πλέον καλοδεχούμενα. Ήταν τότε που εκείνο το κομμάτι πάγου, στο κέντρο της ύπαρξής μου, άρχισε να λιώνει και να με γαργαλάει ευχάριστα. Τότε που αποφάσισα να ξεκινήσω το ταξίδι∙ να βγω από μέσα μου. Σταδιακά η ιδέα του ήλιου και των ανοιχτών παραθύρων δεν φάνταζε και τόσο τολμηρή. Εκείνο το τελευταίο βράδυ πριν πραγματοποιήσω το γενναίο βήμα προς τη λιακάδα, ένα αηδόνι τραγούδησε όλη νύχτα στο παράθυρό μου. Τραγούδησε όλη μου τη θλίψη κι όλους τους εφιάλτες που είχα καταφέρει να ξορκίσω. Τραγούδησε όλες τις βαριές μου σκέψεις και όλα τα δάκρυα και τα σκοτάδια μου. Η γλυκιά του φωνούλα απάλυνε κάθε σκληρό κομμάτι του είναι μου και κοιμήθηκα πιο όμορφα από ποτέ.

-Eυλαμπία Τσιρέλη-

Βρείτε ολόκληρο το διήγημα στο νέο βιβλίο “Χρόνειρα. Παράξενες Διηγήσεις & αδέσποτα ποιήματα”, που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Ποιος δεν φοβήθηκε το θάνατο… και ποιος δεν λύγισε μπροστά στο αλύπητο χτύπημά του. Μπροστά σε εκείνη τη στιγμή που χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο…που προσπαθείς να χωρέσεις μια απώλεια μέσα στα όρια της θνητής σου ύπαρξης, της περιορισμένης σου διάνοιας. Τότε που ξαφνικά αισθάνεσαι τόσο μικρός κι ασήμαντος και τρέμεις την στιγμή που θα έρθει η δική σου ώρα. Που αποχαιρετάς, που συνειδητοποιείς ότι δεν θα τον/την ξαναδείς ποτέ και μουδιάζεις ανήμπορος. Που ολόκληρη η πραγματικότητα, η τόσο πάγια μέσα στο μυαλό σου, γκρεμίζεται σε χίλια κομμάτια και εσύ δεν κάνεις καν τον κόπο να σκύψεις να τα μαζέψεις. Ο άνθρωπός σου έχει πέσει στο χάσμα. Έχει εγκαταλείψει την εδώ ζωή. Εσύ στέκεις στην άκρη του γκρεμού και σκέφτεσαι «αν πέσω κι εγώ… θα υπάρξω ποτέ ξανά;» Εκεί διστάζεις. Εκεί αλλάζεις γνώμη και δεν πέφτεις, γιατί σκέφτεσαι το ενδεχόμενο…. το ενδεχόμενο να πάψεις να υπάρχεις· και ο νους σου δεν το αντέχει. Τότε είναι που ξεκινάς να χτίσεις μιαν άλλη πραγματικότητα για σένα. Μια πραγματικότητα που δεν θα σ’ αφήσει να ξαναπληγωθείς. Μια πραγματικότητα που περικλείει όλα τα ενδεχόμενα και σε προετοιμάζει για όλα. Μπορείς να αντικρίσεις τα πάντα πλέον. Ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο. Κατάματα. Γιατί αυτό που μας φοβίζει πιο πολύ απ’ το θάνατο είναι η ανυπαρξία σε όλες τις διαστάσεις και σε όλα τα ενδεχόμενα.

Φιλόσοφοι, ποιητές, ολόκληρες θρησκείες, καλλιτέχνες, θεοί, ήρωες, όλοι αναζήτησαν απαντήσεις σχετικά με τον θάνατο. Ο Ιησούς Χριστός, νίκησε τον θάνατο. Στους Σουμέριους ο Γκιλγκαμές βρήκε το φυτό της αιώνιας νιότης. Ο Αδάμ και η Εύα στην Εδέμ έτρωγαν απ’ το δέντρο της ζωής και ζούσαν σε έναν μακάριο τόπο, μέχρι που διάλεξαν τη “γνώση”. Και τόσοι άλλοι, όλοι και όλα γύρω από τον θάνατο. Γιατί τί είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους; Που μας ξεχωρίζει απ’ το θεϊκό; Ο θάνατος. Αυτός βέβαια είναι και η κινητήριος δύναμη της ζωής. Χάρη σε αυτόν πραγματοποιούμε τους στόχους μας και ολοκληρώνουμε κεφάλαια στη ζωή μας, δημιουργούμε, γράφουμε βιβλία, ζωγραφίζουμε πανέμορφους πίνακες, φτιάχνουμε αθάνατα γλυπτά και περίεργους μηχανισμούς, μελετάμε το διάστημα, βρίσκουμε απαντήσεις σε προβλήματα, γεννάμε, ερωτευόμαστε, υποσχόμαστε, χαζεύουμε το ηλιοβασίλεμα, μυρίζουμε ένα λουλούδι -κάποιες από εκείνες τις στιγμές που επιβραδύνουμε την ταχύτητά μας για να ευχαριστηθούμε τα πράγματα που συνήθως προσπερνάμε-, αφήνουμε υλική ή πνευματική κληρονομιά στους απογόνους μας, μαθαίνουμε όσο πιο πολλά πράγματα μπορούμε, μοιραζόμαστε, αγαπάμε, συγχωρούμε, κάνουμε όνειρα.

Ναι ο θάνατος φταίει, γιατί ο θάνατος σηματοδοτεί το τέλος του χρόνου μας. Και το τέλος του χρόνου, αυτή η προθεσμία, αποτελεί το μεγαλύτερο κίνητρο στη ζωή και έχει αποτελέσει την αιτία των πιο σπουδαίων θαυμάτων του πλανήτη. Ο θάνατος φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Τους συγγενείς μαζί, τους φίλους να θρηνούν για τον χαμένο. Όλοι ξαφνικά είναι ίσοι. Μπροστά στο θάνατο δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, δεν υπάρχουν διχόνοιες, δεν έχουν νόημα όλα αυτά. Μένει η ουσία. Ποιά είναι; Το ΥΠΑΡΧΩ.

Ο θάνατος επίσης, έχει εμπνεύσει δεκάδες συγγραφείς και ποιητές. Τόσο πολύ λατρεύτηκε αυτή η σκοτεινή του δύναμη να εξαφανίζει τα πάντα σε μια στιγμή, που θα έλεγε κανείς ότι αποτέλεσε την πιο ισχυρή θρησκεία. Γιατί ποιό ον σε τούτο τον πλανήτη δεν πιστεύει στον θάνατο; Κανείς. Η γέννηση και ο θάνατος είναι τα πιο σίγουρα πράγματα στη ζωή μας. Υπάρχουν όμως πολλοί που δεν πιστεύουν στην ανυπαρξία. Και η ανυπαρξία ακυρώνεται, πρώτον, με την κληρονομιά που αφήνεις στους υπόλοιπους ζωντανούς, είτε αυτή είναι οι απόγονοί σου, είτε ένα βιβλίο, είτε μια ανακάλυψη, είτε δύο σοφές κουβέντες που το εγγόνι σου θα θυμηθεί και εξαιτίας σου και θα πάρει την σωστή απόφαση και δεύτερον, με την συνέχιση της ύπαρξής σου σε κάποιο άλλο επίπεδο. Εκεί που τα δύο μεγάλα αινίγματα, η Ζωή και ο Θάνατος ενώνονται στο μεταιχμιακό ερώτημα: «Υπάρχει μετά θάνατον ζωή;».

–Ευλαμπία Τσιρέλη-

(απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Θάνατος στην Κελτική Μυθολογία και Παράδοση»)

Δεν επιτρέπεται η ηλεκτρονική ή έντυπη αναδημοσίευση του παρόντος. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

 Ήρθες στον μεγάλο μοναχικό πύργο μου. Πολλά βράδια κοιτούσα έξω από το παράθυρο τους μαύρους υγρούς δρόμους, αλλά δε σε έβλεπα πουθενά.
Τα περιστέρια είχαν ακόμη τις φωλιές τους στη σκοτεινή σοφίτα. Δεν τα έδιωξα.
Μου θύμιζαν τον πατέρα μου που βέβαια μέσα στο όνειρό μου ζούσε ακόμα.
Εκείνο το βράδυ ο πατέρας κοιμόταν.Κατέβηκα τη μεγάλη σκάλα αθόρυβα…
και σε είδα εκεί να στέκεσαι στο κατώφλι. Το παλτό σου είχε στους ώμους χιλιάδες λαμπυρίζουσες σταγόνες.Έκανες ένα βήμα μέσα με ενα απαλό χαμόγελο
και κοίταξες κάτω στα δεξιά σου. Κρατούσες ένα μικρό παιδί με πύρινα μαλλιά.
Ήταν η Άνναμπελ. Μικροσκοπική, ατίθαση με βλέμμα διαπεραστικό όπως τα παιδιά του Αλλόκοσμου. Την πήρα αγκαλιά. Με κοίταξε βαθιά μέσα στην ψυχή μου…”Με ξέχασες” μου είπε κοφτά. Την φίλησα στο μέτωπο. Τα κόκκινα μαλλιά της μύριζαν άνεμο…

-Ευλαμπία Τσιρέλη-

Βρείτε ολόκληρο το διήγημα στο νέο βιβλίο “Χρόνειρα. Παράξενες Διηγήσεις & αδέσποτα ποιήματα”, που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

(image by Ben Goosens )

(απόσπασμα από το διήγημα)

«Μα Τζακ μου… εδώ δεν μιλάμε για θεραπεία, αλλά για μια απλή μετατόπιση σωματοποιημένου άγχους…»
«Δηλαδή;» ρώτησε τον γιατρό ξύνοντας το κεφάλι του.
«Ναι, ακριβώς εκεί που ξύνεις. Από το στομάχι, μετατοπίστηκε στο κεφάλι σου».
Ο Τζακ ξεφύσησε, γουρλώνοντας τα μάτια. «Και γιατρέ… πότε θα σταματήσει να μετατοπίζεται;»
«Όταν αποφασίσεις εσύ».
Χμ… μάλλον όταν αποφασίσεις εσύ κάθαρμα, που για κάθε ώρα τσεπώνεις ογδόντα ευρώ…, σκέφτηκε σμίγοντας τα φρύδια του.
«Τι έγινε Τζακ; Γιατί με κοιτάζεις πάλι συνοφρυωμένος; Πάλι δεν με πιστεύεις;»
«Όχι… όχι γιατρέ», έκανε ψεύτικα, «δεν υπάρχει πρόβλημα… απλά… νομίζω ότι είμαι καλύτερα και θέλω να σταματήσουμε τις συνεδρίες».
«Τζακ, αγόρι μου, πάλι τα ίδια; Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Δεν είσαι έτοιμος ακόμα. Πρέπει να με εμπιστευτείς. Λες το ίδιο πράγμα σε κάθε επίσκεψη εδώ και οκτώ χρόνια».
«Α έγιναν οκτώ χρόνια τώρα… κι εσύ μη προσπαθείς να με βγάζεις τρελό κάθε φορά για να παίρνεις το “πακετάκι” σου!»
«Τζακ, άστα αυτά. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ να απαγκιστρωθείς από την εμμονή της εξαφάνισης και…»
«Αυτό σου είπα να μην το ξαναπείς!» διέκοψε τον γιατρό εξοργισμένος. «Δεν είναι εμμονή! Το μελετάω εδώ και χρόνια και θα τα καταφέρω, όπως τα κατάφερε και ο πατέρας μου! Ο πατέρας μου δεν πέθανε ποτέ ξέρεις… απλά εξαφανίστηκε. Μα πότε θα το χωνέψεις επιτέλους;» είπε αγανακτισμένα.
«Εντάξει, εντάξει, πήγαινε σπίτι τώρα και τα λέμε την επόμενη εβδομάδα έτσι; Και να κάνεις τις ασκήσεις που είπαμε», απάντησε ο γιατρός με ήρεμο τόνο, χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη.
Ναι ναι παραδόπιστο και άρρωστο κάθαρμα, θα τις κάνω τις ασκήσεις αποβλάκωσης που μου έδωσες!!!, oύρλιαξε μέσα στο κεφάλι του ο Τζακ.
Βγήκε από το γραφείο του ψυχοθεραπευτή χωρίς να μιλήσει, βροντώντας την πόρτα πίσω του και πετώντας ένα κουβάρι χαρτονομίσματα στην γραμματέα.

Μέσα στο μετρό, επιστρέφοντας στο σπίτι, είδε πάλι εκείνη τη γριά, όρθια, δίπλα στην πόρτα να τον κοιτάζει επίμονα. Με ένα μειδίαμα στα χείλη, τόσο αντιπαθητική… Ήθελε να την πνίξει κάθε φορά που την έβλεπε. Να τυλίξει τις παλάμες του γύρω από το λαιμό της, να τη στραγγαλίσει και να την παραχώσει στο κενό διάζωμα του μετρό. Παρ’ όλα αυτά, με έναν περίεργο τρόπο, ο γιατρός, αυτός ο καταραμένος γιατρός, τον είχε πείσει ότι η γριά δεν υπήρχε κι ότι αν τα έβαζε μαζί της, θα εκτιθόταν σε όλο το βαγόνι.
«Δεν επαναλαμβάνεται τίποτα από όλα αυτά. Όλα έχουν συμβεί μια φορά, αλλά εσύ τα επαναφέρεις ψυχαναγκαστικά στην καθημερινότητά σου», ήταν τα λόγια του γιατρού κάθε φορά που ο Τζακ αναφερόταν στη γριά, στο τηλεφώνημα και στο κορίτσι με το ποδήλατο.
«Σκατά… δεν ξέρεις τι σου γίνεται», ήταν η πάντα η απάντηση του Τζακ.

Το μεσημέρι κύλησε με τον συνηθισμένο πονοκέφαλο, τα δύο παυσίπονα, ένα κομμάτι άψητο κρέας που πέταξε για άλλη μια φορά στις γάτες της πίσω αυλής και μια τραγική σαλάτα. Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Σήκωσε την μπλούζα. Μπορούσες να παίξεις πιάνο στα πλευρά του∙ και δυο μαύρα δαχτυλίδια στόλιζαν τα μάτια του. Κάθισε στον υπολογιστή.
Εκείνο τον καιρό, εκτός από την πολύωρη και άσκοπη κοινωνική δικτύωση που πλέον είχε καταντήσει ψυχαναγκαστική, μελετούσε τρόπους ολικής εξαφάνισης ή έστω αορατότητας (ήταν το όριο που έθετε). Δεν δεχόταν τίποτα λιγότερο από την αορατότητα. Ο βασικός στόχος, ωστόσο, ήταν να εξαφανιστεί τελείως. Έτσι, είχε ξεκινήσει να αδυνατίζει, βρίσκοντας δικαιολογίες για να μην τρώει. Θεωρούσε πως το αδυνάτισμα θα τον βοηθούσε να εξαφανιστεί ευκολότερα.

(…)

-Ευλαμπία Τσιρέλη-

Βρείτε ολόκληρο το διήγημα στο νέο βιβλίο “Χρόνειρα. Παράξενες Διηγήσεις & αδέσποτα ποιήματα”, που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.