(απόσπασμα)

Ήμουν πολύ μικρή, όταν στο σπίτι μας, ψηλά στον λόφο, μας επισκέφτηκε για πρώτη φορά εκείνη η ηλικιωμένη κυρία. Στην αρχή, δηλαδή, μου έμοιασε με ηλικιωμένη, έτσι όπως ανέβαινε τον λόφο σκυφτή. Φορούσε ένα σκούρο μωβ τσεμπέρι στα μαλλιά και μια πλεξούδα χοντρή, κατάμαυρη και λαμπερή, ξεπρόβαλε, ακουμπώντας στον δεξί της ώμο. Η μακριά της φούστα, σε αποχρώσεις του καφέ από το χώμα του βουνού έως την άμμο της θάλασσας, σερνόταν σε κάθε της βήμα, ενώ μικρά κουδουνίσματα έφταναν στ’ αφτιά μου, που, όσο πλησίαζε, αντιλήφθηκα όταν προέρχονταν από τα βραχιολάκια που φορούσε στα ξυπόλυτα πόδια της. Όσο η φιγούρα της γινόταν πιο συγκεκριμένη, μπόρεσα να διακρίνω ότι δεν ήταν διόλου γριά. Ανάλογα με το φως της μέρας, τη διάθεσή της και τις εκφράσεις του προσώπου της, μάντευα και μια διαφορετική ηλικία. Η γιαγιά μου έλεγε ότι υπάρχουν άνθρωποι καταραμένοι, που δεν έχουν ηλικία, και ότι η Εσθήρ ήταν ένας απ’ αυτούς. (…)

Ευλαμπία Τσιρέλη
Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.