Η νύχτα είναι παγερή και άναστρη. Το ανήμπορο φεγγάρι μοιάζει παγιδευμένο στον συννεφένιο  ιστό μιας ουράνιας αράχνης. Το σεληνόφως αντανακλάται στις λιγοστές λίμνες νερού στις άκρες του λιθόστρωτου μετά τη νεροποντή. Χαμηλή πυκνή ομίχλη αρχίζει να ίπταται μέσα στην πόλη.

Προχωρώ με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα. Η βαριά, μουσκεμένη καπαρντίνα μου σχεδόν γλείφει τον δρόμο.  Αισθάνομαι τη διαπεραστική υγρασία να τρυπά την ψυχή μου. Μέσα μου βράζει η οργή. Μπορώ ακόμα να ακούσω μέσα μου, με ανατριχιαστική καθαρότητα, τις θρηνητικές ικεσίες της γυναίκας και των παιδιών μου, καθώς και τις αποτρόπαιες, γεμάτες άγνοια και μίσος, κραυγές του όχλου.

«Κάψτε τη μάγισσα!» «Σκοτώστε τη σπορά του διαβόλου!» φώναζαν με λύσσα.

Έπειτα από προσπάθειες μηνών, είχα καταφέρει να ανακαλύψω το αντίδοτο στην ασθένεια που μάστιζε την πόλη εδώ και καιρό. Οι μέθοδοί μου θεωρήθηκαν αιρετικές και βλάσφημες. Ό,τι δεν καταλάβαιναν, τους τρόμαζε. Με κατηγόρησαν πως εγώ, ένας κοινός θνητός, προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω τα μυστικά του Θεού. Η τιμωρία μου ήταν να δω την οικογένειά μου να καίγεται στην πυρά, με τις ζωηρές επευφημίες του πλήθους να σκεπάζουν το γοερό ουρλιαχτό μου.

Πλησιάζω το νεκροταφείο στην έξοδο της πόλης. Τα επιβλητικά κάγκελα, που τα αγκαλιάζει το σκοτάδι, μοιάζουν με πλεγμένα κλαδιά στην είσοδο κάποιου αφιλόξενου δάσους. Εγώ, σαν νεκρός στο σώμα ενός ζωντανού, κυνηγώ έναν θρύλο. Τον θρύλο ενός πλάσματος που έχει ξεγελάσει τον θάνατο και διψά για ανθρώπινο αίμα.

Μπαίνω στο νεκροταφείο και, μετά από λίγα βήματα, γονατίζω και χτυπώ με λύσσα τη γροθιά μου στο έδαφος. Κάλεσμα. Νιώθω ένα ελαφρύ άγγιγμα στον ώμο μου. Γυρνώντας, αντικρίζω μια θεόρατη φιγούρα με απόκοσμα, κίτρινα μάτια που λάμπουν στο πενιχρό φως του φεγγαριού. Το διαπεραστικό του βλέμμα διαβάζει την οδύνη και τον θυμό μου. Γυμνώνω θεληματικά τον λαιμό μου χαμογελώντας. Οι σκέψεις μου είναι γεμάτες αίμα και εκδίκηση. 

---

Ο Βασίλης Καραβασίλης ζει και γράφει στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος του Εργαστηρίου Συγγραφής Imaginarium. Ασχολείται με τα φάρμακα του σώματος, αλλά και με το φάρμακο της ψυχής, την ποίηση. Το κείμενο βασίζεται σε άσκηση του Εργαστηρίου.

_{Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στον συγγραφέα, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.}