[Αφιέρωμα στο Halloween 2022]

Βαρύς και συννεφιασμένος ήταν ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια των ανδρών. Περπάτησαν για ώρα το στενό λασπωμένο δρομάκι που χώριζε το δάσος στη μέση, ώσπου έφτασαν στην ξύλινη καλύβα τους. Ξαπόστασαν να πιούν λίγο δροσερό νερό. Ηττημένοι από το άκαρπο κυνήγι, τα δυο αδέλφια ξεκίνησαν τις νυχτερινές τους ετοιμασίες. Ο μεγαλύτερος και πιο δυνατός άρπαξε ένα τσεκούρι και χάθηκε μέσα στο πλήθος των δέντρων, ενώ ο μικρότερος έριξε λίγο στάρι στο νερό που κόχλαζε και ξεγλιστρούσε έξω από το τσουκάλι. Δεν πέρασε μισή βράση του φαγητού τους και ο μεγάλος αδελφός επέστρεψε με έναν πελώριο κορμό οξιάς. Παρά την αποτυχία τους στο κυνήγι, το λιγοστό φαγητό που γέμισε τα στομάχια τους και η θαλπωρή της φωτιάς ηρέμησαν κάθε τους ταραγμένη σκέψη. Λίγο προτού σβήσει η φωτιά, ο μικρός αδελφός άναψε ένα κερί και το ακούμπησε στο παράθυρο της καλύβας. Η φλόγα σάλεψε και μαγνήτισε τα βλέμματά τους. Τα ματόκλαδά τους βάρυναν στον χορό της ανάλαφρης γυναίκας επάνω στο φυτίλι, και ένας μεθυστικός ύπνος ήρθε σαν χάδι. Στο βάθος του μυαλού τους μια γλυκιά φωνή ήχησε:

                                                 «Είμαι η μαμά σας, 
                                                  πνίγηκα στη θλίψη.
                                                  Είμαι εδώ κοντά σας,
                                                  τίποτα μη λείψει…»

Ο ουρανός φούσκωσε. Μια δυνατή βροντή ξύπνησε τα αδέλφια. Τα μάτια τους συναντήθηκαν και αστραπιαία γύρισαν να κοιτάξουν προς τη λίμνη όπου είχαν πνίξει τη μητέρα τους.

Ο Αλέξανδρος Θωμαΐδης είναι απόφοιτος του Εργαστηρίου. Διήγημά του μπορείτε να βρείτε στη συλλογή μας “Παράξενες Ιστορίες ονείρων και μαγικού ρεαλισμού”.