Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, τον έβλεπα να κάθεται στο ίδιο παγκάκι. Μπροστά στην πλατεία με τα αρχαία. Τυλιγμένος με δυο-τρία σκισμένα πανωφόρια και μια κουρελιασμένη κουβέρτα ριγμένη στα πόδια του. Δίπλα του, όλα του τα υπάρχοντα. Πλαστικές τσάντες με ρούχα, σακούλες με πράγματα, ένα πάπλωμα διπλωμένο και δεμένο σφιχτά, όλα μαστορικά στερεωμένα πάνω στο καροτσάκι του σούπερ μάρκετ. Ολόκληρη η ζωή του δεμένη σε ένα καροτσάκι που χωρά τα ψώνια μιας εβδομάδας.
Δεν μιλούσε ποτέ. Και κανείς ποτέ δεν τον πλησίαζε. Μια φορά κάποιος τού άφησε δύο κονσέρβες κι ένα ψωμί παραδίπλα και ούτε που γύρισε να τις κοιτάξει. Θαρρείς και δεν ήθελε να φάει. Θαρρείς και δεν πεινούσε. Το μόνο που τον έβλεπες να κάνει, ήταν να σκύβει το κεφάλι και να χάνεται στις σελίδες κάποιου βιβλίου∙ να διαβάζει για ώρες, ακίνητος, στο παγκάκι, μέχρι να χαθεί και η τελευταία αχτίδα ήλιου. Χορταίνει με τα βιβλία. Ένας πραγματικός βιβλιοφάγος, σκεφτόμουν και είχα αρχίσει να το πιστεύω. Τα βιβλία τα φύλαγε σαν θησαυρό, σε μια μεγάλη, ταλαιπωρημένη, δερμάτινη βαλίτσα. Θα πρέπει να είχε πολλά. Ποιος ξέρει αν ήταν δικά του από παλιά ή αν τα έβρισκε στα σκουπίδια και τα περιμάζευε σαν αδέσποτα κουτάβια.

Ήταν βαρύ το κρύο εκείνη την ημέρα που αποφάσισα να τον πλησιάσω. Κρατούσα μια ζεστή κουβερτούλα και δύο βιβλία. Σκέφτηκα ότι θα ήταν τα μόνα αντικείμενα που θα εκτιμούσε. Τον πλησίασα και κάθισα δίπλα του στο παγκάκι. Τα άφησα μπροστά στα πόδια του. Εκείνος συνέχισε να διαβάζει. Λοξοκοίταξα. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι διάβαζε ένα αγγλικό βιβλίο. Δίπλα του είχε ένα άλλο, με γερμανικό τίτλο.

«Μιλώ και διαβάζω οκτώ γλώσσες. Αυτά που μου έφερες τα έχω ήδη διαβάσει, αλλά σ’ ευχαριστώ», είπε χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του. «Για περίμενε», είπε κι έσκυψε στη βαλίτσα. Έβγαλε δύο βιβλία. Ένα στα αγγλικά κι ένα στα γαλλικά. «Τα διαβάζεις;» με ρώτησε.
«Νννναι…» απάντησα, και η λέξη ακούστηκε σαν λόξυγκας από τη σαστιμάρα μου. «Γνωρίζω καλά αγγλικά και λίγα γαλλικά».

Το αγγλικό βιβλίο είχε τίτλο Beyond (Πέρα) και το γαλλικό La Route (Ο Δρόμος). Όνομα συγγραφέα δεν διέκρινα.
«Πάρ’ τα. Να τα διαβάσεις και να μου τα επιστρέψεις όταν τελειώσεις. Να μου πεις τη γνώμη σου. Πάρε και τα δικά σου πίσω, δεν τα χρειάζομαι. Να έρχεσαι να σου δίνω. Έχω πολλά», είπε και ξαναγύρισε στην ανάγνωση.

Πήρα τα βιβλία και απομακρύνθηκα κοιτάζοντάς τον. Είχε τυλιχτεί με την κουβερτούλα μου.

Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Το χιόνι πέφτει απαλό στους δρόμους, στις σκεπές, στα πάρκα. Σκεπάζει όλα τα σημεία της πόλης, τα στενά, τις χαραμάδες, τις καμινάδες, τις σχάρες των υπονόμων, τα λεπτά σύρματα του τραμ, τα γυμνά κλαδιά, τις καμπύλες των νυμφών στα σιντριβάνια, τις πολεμίστρες και τα κανόνια του κάστρου, τις οροφές των τρένων, τα καπέλα, τα λιονταρίσια πόδια των σφηκών της Βασιλικής Ακαδημίας, το καταπράσινο γρασίδι στον λόφο του Αρθούρου και τους αυστηρούς, απότομους βράχους, τις χρυσές χαίτες των μονόκερων δίπλα στην Ιατρική σχολή και μπροστά απ’ τον καθεδρικό ναό του Σεν Τζάιλς στο Βασιλικό Μίλι.

Εγώ, από τους τυχερούς, ζω τον τρίτο μου χειμώνα ακόμη ζωντανός, κάτω από τη στέγη του μεγάλου καθεδρικού. Είναι δύσκολη η επιβίωση στο κρύο και η τροφή δυσεύρετη, αλλά ο κύριος Μπλαίρ φροντίζει γι’ αυτό. Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει, παρόλο που είναι ακόμα απομεσήμερο. Κουρνιάζω κάτω απ’ το φτερό μου να ζεσταθώ μέχρι να με πάρει ο ύπνος και να ονειρευτώ, για άλλη μια φορά, ότι γίνομαι άνθρωπος.

Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον το κείμενο συνοδευτεί από το όνομα της συγγραφέως, με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση.