Hecate, or The Night of Enitharmon’s Joy, William Blake, 1975.

“Πίσω από κάθε κακή πράξη, κρύβεται ένα πληγωμένο πλάσμα”

Διηγείται η ψυχή των παραμυθιών:

Όλες οι κακές μάγισσες έχουν πρόγονό τους την αρχιμάγισσα Λίλιθ. Και κουβαλούν την κατάρα.

Η Λίλιθ ήταν η πρώτη γυναίκα που έπλασε ο Θεός, στον κήπο της Εδέμ, για να ζήσει δίπλα στον Αδάμ. Ήταν λεπτή και όμορφη, ενώ το απαλό, πάλλευκο δέρμα της χάιδευαν κατάμαυρα λαμπερά μαλλιά που έφταναν μέχρι τους αστραγάλους. Το χαμόγελό της ήταν αστραφτερό και πλάνευε ακόμα και τα φίδια. Ήταν πανέξυπνη και κανένας δεν μπορούσε να την ξεγελάσει. Αυτή η γυναίκα ήταν λίγο παραπάνω ευφυής και ατίθαση απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς. Λεγόταν πως γι’ αυτό, έφταιγε το ότι ο Θεός, όταν την έπλασε, εκτός από πηλό, πρόσθεσε στο μείγμα και λίγο χυμό από τους καρπούς του δέντρου της γνώσης.

Η Λίλιθ αγαπούσε πάρα πολύ τον Αδάμ και τον φρόντιζε με λατρεία και αφοσίωση. Ο Αδάμ όμως συχνά παραπονιόταν στον Θεό ότι του έδωσε μια γυναίκα εκρηκτική και ατίθαση, που δεν τον υπάκουε κι έκανε του κεφαλιού της. Όση αγάπη κι αν του έδειχνε εκείνη, ο Αδάμ συνέχιζε να παραπονιέται για τις μακριές της βόλτες στα δάση, τις φιλοσοφικές συζητήσεις της με τα ερπετά και τις κουκουβάγιες, και το βραδινό κολύμπι στις λίμνες, που έκανε τα χερουβίμ να την κρυφοκοιτάζουν ανάμεσα απ’ τα σύννεφα. Ο Θεός είχε φτιάξει, άθελά του, το απόλυτο θηλυκό.

Ο Αδάμ και η Λίλιθ έφεραν στον κόσμο ένα κορίτσι. Η Λίλιθ λάτρευε την κόρη της, που της έμοιαζε και στη θωριά και στην ψυχή. Τα θηλυκά του Παραδείσου έγιναν δύο. Ο Αδάμ τώρα, άρχισε να παραπονιέται στον Θεό και για την κόρη του.

«Πατέρα, γιατί μου έχεις δώσει δύο τόσο ισχυρά θηλυκά; Κάνουν του κεφαλιού τους και δεν με ακούν. Δεν μπορώ να τις τιθασεύσω. Η Λίλιθ μαθαίνει στο παιδί παράξενα πράγματα».

Έτσι, με τα συνεχή παράπονα και τη γκρίνια, ο Αδάμ κατάφερε να πείσει τον Θεό να του φτιάξει μια γυναίκα στα μέτρα του. Όχι πιο έξυπνη, όχι πιο όμορφη και σίγουρα, όχι ατίθαση. Έτσι ο Θεός, την ώρα που κοιμόταν ο Αδάμ, πήρε ένα κομμάτι από το πλευρό του και έφτιαξε την Εύα. Μια γυναίκα, κομμάτι του Αδάμ. Μια γυναίκα όπως ακριβώς την ήθελε.

Τη Λίλιθ την έδιωξε με άσχημο τρόπο, μαζί με την κόρη της. Έξω από τον Παράδεισο, η γη ήταν γεμάτη αγκάθια. Η Λίλιθ πληγώθηκε. Πληγώθηκε βαθιά. Μα έπιασε την κόρη της από το χέρι και, μαζί, περπατώντας πάνω στα μυτερά αγκάθια, γύρισαν πλάτη στον Παράδεισο και υποσχέθηκαν να εκδικηθούν τον Αδάμ και κάθε απόγονό του. Λίγο πριν φύγουν, αποχαιρέτισαν τους αγαπημένους τους φίλους. Ο αρχηγός των φιδιών, που φώλιαζε στις ρίζες του Δέντρου της Ζωής, τις συνόδεψε μέχρι την έξοδο.

«Αγαπημένη μας κυρά, πες μου, τι θέλεις να κάνω για να απαλύνω τον πόνο σου;» είπε ο όφις.

«Θέλω να πονέσουν. Θέλω να εκδιωχθούν κι αυτοί από τον Παράδεισο, όπως έδιωξαν εμένα και το παιδί μου από το σπίτι μας χωρίς να έχουμε φταίξει σε τίποτα», είπε με λυγμούς η Λίλιθ.

Ο όφις τής υποσχέθηκε ότι, για χάρη της ισχυρής φιλίας τους, θα φρόντιζε να εκδικηθεί αυτή την άκαρδη πράξη, με τον χειρότερο τρόπο.

Η κόρη της Λίλιθ, έμελλε να ζευγαρώσει αργότερα με τον Κάιν. Τον άνθρωπο που πρόδωσε το γένος του. Έτσι, θα ξεκινούσε ο κύκλος της εκδίκησης. Κάθε κορίτσι που θα προερχόταν από αυτούς τους προγόνους, θα είχε την επιλογή να γίνει μάγισσα και να εκδικηθεί τους απογόνους της Εύας και του Αδάμ για χάρη της μητέρας Λίλιθ. Οι οδηγίες της εκδίκησης, πέρασαν από γενιά σε γενιά. Από μητέρα σε κόρη, μέχρι σήμερα. Κατάρες με τις οποίες θα δένονταν όμορφοι πρίγκιπες και πριγκίπισσες, και θα βασάνιζαν τις ζωές νέων ζευγαριών και των παιδιών τους.

Και δυστυχώς, μέχρι σήμερα, ο κύκλος της εκδίκησης δεν έχει κλείσει. Και ούτε πρόκειται, μέχρι το τέλος του κόσμου. Γιατί η αδικία προς το πρόσωπο της Λίλιθ, που έδωσε τα πάντα, μα της τα πήραν όλα, ήταν πολύ μεγάλη για να παραγραφεί. Γιατί η αδικία προερχόταν από τον ίδιο τον Θεό. Και δεν υπήρχε κάποιος νόμος που να διαγράφει τις αδικίες του Θεού. Ο Δημιουργός, βλέπετε, είχε ξεχάσει να φτιάξει έναν νόμο στην πλάση. Είχε ξεχάσει να φτιάξει τον νόμο, σύμφωνα με τον οποίο μπορούσε και ο ίδιος να κάνει λάθη, να ζητά συγχώρεση από τα δημιουργήματά του, κι εκείνα, με θεϊκή μεγαλοψυχία, να μπορούν να τον συγχωρούν.

© Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, τον έβλεπα να κάθεται στο ίδιο παγκάκι. Μπροστά στην πλατεία με τα αρχαία. Τυλιγμένος με δυο-τρία σκισμένα πανωφόρια και μια κουρελιασμένη κουβέρτα ριγμένη στα πόδια του. Δίπλα του, όλα του τα υπάρχοντα. Πλαστικές τσάντες με ρούχα, σακούλες με πράγματα, ένα πάπλωμα διπλωμένο και δεμένο σφιχτά, όλα μαστορικά στερεωμένα πάνω στο καροτσάκι του σούπερ μάρκετ. Ολόκληρη η ζωή του δεμένη σε ένα καροτσάκι που χωρά τα ψώνια μιας εβδομάδας.
Δεν μιλούσε ποτέ. Και κανείς ποτέ δεν τον πλησίαζε. Μια φορά κάποιος τού άφησε δύο κονσέρβες κι ένα ψωμί παραδίπλα και ούτε που γύρισε να τις κοιτάξει. Θαρρείς και δεν ήθελε να φάει. Θαρρείς και δεν πεινούσε. Το μόνο που τον έβλεπες να κάνει, ήταν να σκύβει το κεφάλι και να χάνεται στις σελίδες κάποιου βιβλίου∙ να διαβάζει για ώρες, ακίνητος, στο παγκάκι, μέχρι να χαθεί και η τελευταία αχτίδα ήλιου. Χορταίνει με τα βιβλία. Ένας πραγματικός βιβλιοφάγος, σκεφτόμουν και είχα αρχίσει να το πιστεύω. Τα βιβλία τα φύλαγε σαν θησαυρό, σε μια μεγάλη, ταλαιπωρημένη, δερμάτινη βαλίτσα. Θα πρέπει να είχε πολλά. Ποιος ξέρει αν ήταν δικά του από παλιά ή αν τα έβρισκε στα σκουπίδια και τα περιμάζευε σαν αδέσποτα κουτάβια.

Ήταν βαρύ το κρύο εκείνη την ημέρα που αποφάσισα να τον πλησιάσω. Κρατούσα μια ζεστή κουβερτούλα και δύο βιβλία. Σκέφτηκα ότι θα ήταν τα μόνα αντικείμενα που θα εκτιμούσε. Τον πλησίασα και κάθισα δίπλα του στο παγκάκι. Τα άφησα μπροστά στα πόδια του. Εκείνος συνέχισε να διαβάζει. Λοξοκοίταξα. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι διάβαζε ένα αγγλικό βιβλίο. Δίπλα του είχε ένα άλλο, με γερμανικό τίτλο.

«Μιλώ και διαβάζω οκτώ γλώσσες. Αυτά που μου έφερες τα έχω ήδη διαβάσει, αλλά σ’ ευχαριστώ», είπε χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του. «Για περίμενε», είπε κι έσκυψε στη βαλίτσα. Έβγαλε δύο βιβλία. Ένα στα αγγλικά κι ένα στα γαλλικά. «Τα διαβάζεις;» με ρώτησε.
«Νννναι…» απάντησα, και η λέξη ακούστηκε σαν λόξυγκας από τη σαστιμάρα μου. «Γνωρίζω καλά αγγλικά και λίγα γαλλικά».

Το αγγλικό βιβλίο είχε τίτλο Beyond (Πέρα) και το γαλλικό La Route (Ο Δρόμος). Όνομα συγγραφέα δεν διέκρινα.
«Πάρ’ τα. Να τα διαβάσεις και να μου τα επιστρέψεις όταν τελειώσεις. Να μου πεις τη γνώμη σου. Πάρε και τα δικά σου πίσω, δεν τα χρειάζομαι. Να έρχεσαι να σου δίνω. Έχω πολλά», είπε και ξαναγύρισε στην ανάγνωση.

Πήρα τα βιβλία και απομακρύνθηκα κοιτάζοντάς τον. Είχε τυλιχτεί με την κουβερτούλα μου.

Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.