Μια μια περπάτησα τις πλάκες των δρόμων σου κι έμαθα όλα τα μυστικά τους.
Πού οδηγούν, τι κρύβουν από κάτω τους…
Εκεί όπου σχηματίζουν καρδιές κι εκεί που περπάτησαν οι πιο παράξενοι διαβάτες.
Σε όλα τα στενά ψιθύρισα πως θέλω να ξαναγυρίσω, να με θυμούνται, μη με ξεχάσουν
και άπλωσα το χέρι να χαϊδέψω τους τοίχους
τους πολυκαιρισμένους, με την πρασινάδα να τους αγκαλιάζει.
Ξέρω το γυάλισμα στους δρόμους όταν βρέχει,
ξέρω την ορατότητα κάθε στιγμή της μέρας,
μέσα απ’ το πέπλο της ομίχλης,
ξέρω τα χρώματα κάθε εποχής,
τα πρόσωπα, τις διαθέσεις των ανθρώπων.
Ξέρω τι ώρα πρέπει να ανέβω στο κάστρο
για να δω απέναντι στον λόφο του Αρθούρου τα πιο όμορφα χρώματα.
Και το αντίθετο.
Τι ώρα να ανηφορίσω τον λόφο
για να δω απέναντι το κάστρο σε όλο του το μεγαλείο.
Ξέρω πώς στολίζεσαι τις γιορτές, ξέρω πώς αγαπάς τους ποιητές σου.
Έχω αναμνήσεις σε κάθε στενό και στροφή σου,
ακόμα κι αν δεν τα έχω περπατήσει ποτέ.
Σ’ έχω περπατήσει στα όνειρά μου τόσες φορές,
που ξέρω απ’ έξω και το πιο κρυφό σου σημείο.
Έχω μιλήσει με τα πνεύματά σου,
με τους νεκρούς ποιητές σου,
με τους ζητιάνους και τους βασιλιάδες σου.
Έχω γράψει ατελείωτες νύχτες για τις ζωές που σε έζησα
κι άλλες τόσες για εκείνες τις ζωές που θα ήθελα να σε ζήσω.
Έχω υπάρξει πολλές φορές κάτοικός σου,
αλήτης στους δρόμους, αριστοκράτης, γυρολόγος.
Έχω υπάρξει τρελός, ερωτευμένος, ονειροπόλος, μεθυσμένος ποιητής
τις νύχτες στα στενά σου.
Έχω αποκοιμηθεί στα σκαλοπάτια σου κάποιες υγρές νύχτες
και κάποιες άλλες που δεν σκοτεινιάζει ποτέ.
Έχω νιώσει τη μεγαλύτερη ευτυχία
κι έχω βιώσει τις πιο αβάσταχτες λύπες περπατώντας σε εκείνες τις πλάκες.
Και τις σημάδεψα
Και με σημάδεψαν
Για πάντα πια.
Για πάντα
-Ευλαμπία Τσιρέλη-
***
One by one I’ve walked your street tiles and learned all their secrets.
Where they lead, what’s beneath them …
Where they form hearts and where the most bizarre passers have walked.
In all your alleys I whispered that I want to come back, to remember me, to not forget me
and stretched out my hands to caress the old walls
with greenery embracing them.
I know the glowing of the streets when it rains,
I know the visibility at all times of the day,
through the veil of fog,
I know the colors of each season,
the faces, the moods of the people.
I know what time to go up the castle
to see Arthur’s seat most beautiful colors.
And vice versa.
What’s the right time to go up the hill
and admire the castle in all its glory.
I know how you shine on Christmas holidays,
I know how you love your poets.
I have memories of every alley and corner,
even of those I have never walked before.
I’ve walked them in my dreams so many times,
that I know by heart all your most secret places.
I’ve talked with your spirits,
with your dead poets,
with your beggars and kings.
I’ve written endless nights about the lives I’ve lived there
and about the lives that I would like to live there.
Many times I have been a resident in your houses,
bum on the streets, aristocrat, peddler.
I’ve been a lunatic, a lover, a dreamer, a drunken poet
some nights in your narrow wet streets.
I’ve fallen asleep on your stairs some wet nights
and some others that never darkens.
I’ve felt the ultimate happiness
and I have experienced the most unbearable sorrow walking on those street tiles.
And Ι marked them.
And they marked me.
Always and forever.
Always.
And forever.
-Evlampia Tsireli-
Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.
Evlampia Τsireli 