(image by Ben Goosens )

(απόσπασμα από το διήγημα)

«Μα Τζακ μου… εδώ δεν μιλάμε για θεραπεία, αλλά για μια απλή μετατόπιση σωματοποιημένου άγχους…»
«Δηλαδή;» ρώτησε τον γιατρό ξύνοντας το κεφάλι του.
«Ναι, ακριβώς εκεί που ξύνεις. Από το στομάχι, μετατοπίστηκε στο κεφάλι σου».
Ο Τζακ ξεφύσησε, γουρλώνοντας τα μάτια. «Και γιατρέ… πότε θα σταματήσει να μετατοπίζεται;»
«Όταν αποφασίσεις εσύ».
Χμ… μάλλον όταν αποφασίσεις εσύ κάθαρμα, που για κάθε ώρα τσεπώνεις ογδόντα ευρώ…, σκέφτηκε σμίγοντας τα φρύδια του.
«Τι έγινε Τζακ; Γιατί με κοιτάζεις πάλι συνοφρυωμένος; Πάλι δεν με πιστεύεις;»
«Όχι… όχι γιατρέ», έκανε ψεύτικα, «δεν υπάρχει πρόβλημα… απλά… νομίζω ότι είμαι καλύτερα και θέλω να σταματήσουμε τις συνεδρίες».
«Τζακ, αγόρι μου, πάλι τα ίδια; Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Δεν είσαι έτοιμος ακόμα. Πρέπει να με εμπιστευτείς. Λες το ίδιο πράγμα σε κάθε επίσκεψη εδώ και οκτώ χρόνια».
«Α έγιναν οκτώ χρόνια τώρα… κι εσύ μη προσπαθείς να με βγάζεις τρελό κάθε φορά για να παίρνεις το “πακετάκι” σου!»
«Τζακ, άστα αυτά. Πρέπει να προσπαθήσεις πολύ να απαγκιστρωθείς από την εμμονή της εξαφάνισης και…»
«Αυτό σου είπα να μην το ξαναπείς!» διέκοψε τον γιατρό εξοργισμένος. «Δεν είναι εμμονή! Το μελετάω εδώ και χρόνια και θα τα καταφέρω, όπως τα κατάφερε και ο πατέρας μου! Ο πατέρας μου δεν πέθανε ποτέ ξέρεις… απλά εξαφανίστηκε. Μα πότε θα το χωνέψεις επιτέλους;» είπε αγανακτισμένα.
«Εντάξει, εντάξει, πήγαινε σπίτι τώρα και τα λέμε την επόμενη εβδομάδα έτσι; Και να κάνεις τις ασκήσεις που είπαμε», απάντησε ο γιατρός με ήρεμο τόνο, χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη.
Ναι ναι παραδόπιστο και άρρωστο κάθαρμα, θα τις κάνω τις ασκήσεις αποβλάκωσης που μου έδωσες!!!, oύρλιαξε μέσα στο κεφάλι του ο Τζακ.
Βγήκε από το γραφείο του ψυχοθεραπευτή χωρίς να μιλήσει, βροντώντας την πόρτα πίσω του και πετώντας ένα κουβάρι χαρτονομίσματα στην γραμματέα.

Μέσα στο μετρό, επιστρέφοντας στο σπίτι, είδε πάλι εκείνη τη γριά, όρθια, δίπλα στην πόρτα να τον κοιτάζει επίμονα. Με ένα μειδίαμα στα χείλη, τόσο αντιπαθητική… Ήθελε να την πνίξει κάθε φορά που την έβλεπε. Να τυλίξει τις παλάμες του γύρω από το λαιμό της, να τη στραγγαλίσει και να την παραχώσει στο κενό διάζωμα του μετρό. Παρ’ όλα αυτά, με έναν περίεργο τρόπο, ο γιατρός, αυτός ο καταραμένος γιατρός, τον είχε πείσει ότι η γριά δεν υπήρχε κι ότι αν τα έβαζε μαζί της, θα εκτιθόταν σε όλο το βαγόνι.
«Δεν επαναλαμβάνεται τίποτα από όλα αυτά. Όλα έχουν συμβεί μια φορά, αλλά εσύ τα επαναφέρεις ψυχαναγκαστικά στην καθημερινότητά σου», ήταν τα λόγια του γιατρού κάθε φορά που ο Τζακ αναφερόταν στη γριά, στο τηλεφώνημα και στο κορίτσι με το ποδήλατο.
«Σκατά… δεν ξέρεις τι σου γίνεται», ήταν η πάντα η απάντηση του Τζακ.

Το μεσημέρι κύλησε με τον συνηθισμένο πονοκέφαλο, τα δύο παυσίπονα, ένα κομμάτι άψητο κρέας που πέταξε για άλλη μια φορά στις γάτες της πίσω αυλής και μια τραγική σαλάτα. Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη. Σήκωσε την μπλούζα. Μπορούσες να παίξεις πιάνο στα πλευρά του∙ και δυο μαύρα δαχτυλίδια στόλιζαν τα μάτια του. Κάθισε στον υπολογιστή.
Εκείνο τον καιρό, εκτός από την πολύωρη και άσκοπη κοινωνική δικτύωση που πλέον είχε καταντήσει ψυχαναγκαστική, μελετούσε τρόπους ολικής εξαφάνισης ή έστω αορατότητας (ήταν το όριο που έθετε). Δεν δεχόταν τίποτα λιγότερο από την αορατότητα. Ο βασικός στόχος, ωστόσο, ήταν να εξαφανιστεί τελείως. Έτσι, είχε ξεκινήσει να αδυνατίζει, βρίσκοντας δικαιολογίες για να μην τρώει. Θεωρούσε πως το αδυνάτισμα θα τον βοηθούσε να εξαφανιστεί ευκολότερα.

(…)

-Ευλαμπία Τσιρέλη-

Βρείτε ολόκληρο το διήγημα στο νέο βιβλίο “Χρόνειρα. Παράξενες Διηγήσεις & αδέσποτα ποιήματα”, που κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη,  μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.