Το παράδοξο του τελευταίου χρόνου

Χ μέρα καραντίνας, έχουμε σταματήσει να μετράμε. Δεν έχει νόημα.

Προσπαθούσα να σκεφτώ ποιο είναι το πιο παράξενο σημείο στις προσωπικές μας ζωές σε όλη αυτή την ιστορία του εγκλεισμού. Είναι ότι δουλεύουμε από το σπίτι; Είναι ότι απολυμαίνουμε τα πάντα και τα ψώνια μας; Είναι που δεν βλέπουμε τους φίλους μας; Είναι που δεν βγαίνουμε πια τη νύχτα;

Ενώ ζούμε μια νέα καθημερινότητα, νιώθουμε πως δεν ζούμε κανονικά. Και τι είναι “κανονικό”; Αναρωτιέμαι.

Το παράδοξο του τελευταίου χρόνου είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μας δεν έχουμε αναμνήσεις. Μια παρένθεση του εαυτού, ένα κενό στην εξέλιξη της προσωπικότητάς μας. Ένα εικονικό, ένα ψηφιακό ενδιάμεσο στη ζωή μας. Οι αναμνήσεις περιορίζονται στα της δουλειάς, κι αυτό για όσους δεν δουλεύουν από το σπίτι.

Οι αναμνήσεις σχηματίζονται από τα βιώματα, με ολίγη φαντασία ανακατεμένη με τη μνήμη. Βιώματα τον τελευταίο χρόνο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν, πέρα από τη ρουτίνα στο σπίτι, το άνοιξε-κλείσε της τηλεόρασης, το μπες-βγες στο ίντερνετ, τη βόλτα στο σούπερ μάρκετ και στη γειτονιά.

Στις μελλοντικές ζωές μας πώς θα γεμίσει άραγε αυτό το κενό στο παρελθόν; Αυτή η τρύπα στη ζωή μας κοιτώντας πίσω; Το πιθανότερο είναι να “διπλώσει”. Ο εγκέφαλος, δηλαδή, να μην το αναγνωρίζει όταν θα ανατρέχουμε στο παρελθόν. Να το “πηδάει” σαν σε πικάπ, επειδή δεν θα υπάρχουν αναμνήσεις από βιώματα για να τοποθετήσει στην “ταινία”. Γιατί, όντως, δεν θα μπορούμε να ανακαλέσουμε αναμνήσεις και βιώματα, παρά θα έχουμε απλά μνήμες από αυτά που είδαμε στην τηλεόραση, από τις ειδήσεις, ακόμα και από διάφορα βίντεο ή αναρτήσεις μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τίποτα δικό μας αληθινά και βιωματικά.

Προς το παρόν, ζούμε και χαιρόμαστε με τις αναμνήσεις προηγούμενων ετών αναπολώντας φωτογραφίες, ταξίδια, χαρούμενες στιγμές. Είναι άραγε ασφαλές και υγιές να αντιμετωπίζουμε την τρέχουσα κατάσταση -γιατί τρέχουσα είναι- ως παρένθεση ή ίσως θα ‘πρεπε να βρούμε κάποιους μηχανισμούς ζειν προσαρμοσμένους σε αυτήν;

Θα είναι υγιές για το μέλλον -αν επιστρέψουμε σε κάποιας μορφής κανονικότητα- να νιώθουμε ότι λείπει ένα κομμάτι της ζωής; Η ιστορία θα δείξει, πάντως έχουμε πάρει μια πολύ γερή γεύση του πώς μπορεί κανείς να ζήσει έναν ολόκληρο χρόνο μέσα στο κεφάλι του.

©Ευλαμπία Τσιρέλη

Επιτρέπεται η ηλεκτρονική αναδημοσίευση μόνο εφόσον αναδημοσιευτεί το πλήρες κείμενο, με ξεκάθαρη απόδοση στη συγγραφέα Ευλαμπία Τσιρέλη, μαζί με σύνδεσμο στην παρούσα σελίδα. Απαγορεύεται κάθε είδους έντυπη αναδημοσίευση. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υπάρχουν κυρώσεις σύμφωνα με τον Νόμο 2121/1993.

Διαβάστε αναρτήσεις σχετικές με την περίοδο της καραντίνας: